...
روزي استاد محمدصالح مازندراني يعني علامه محمّدتقي مجلسي متوجه شد كه شاگرد دانشمندش ميل به ازدواج دارد.
بعد از فراغت از تدريس به او گفت: اگر اجازه دهي دختري را براي شما خواستگاري كنم تا از رنج تنهايي آسوده شوي؟
شاگرد جوان سر به زير انداخت و با زبان حال آمادگي خود را اعلام داشت، علامه مجلسي به اندرون رفت و آمنه بيگم را كه در علوم ديني و ادبي به سرحدكمال رسيده بود فرا خواند و گفت: دخترم! شوهري برايت پيدا كردهام كه در نهايت فقر و تنگدستي و منتهاي فضل و صلاح و كمال درسي است، ولي قبولي او بسته به اجازه توست.
شخصىبا هيجان و اضطراب ، به حضور امام صادق عليه السلام آمد و گفت : در باره من دعايى بفرماييد تا خداوند به من وسعت رزقى بدهد كه خيلى فقير و تنگدستم .
امام :((هرگز دعا نمى كنم )).
چرا دعا نمى كنيد؟
((براىاينكه خداوند راهى براى اين كار معين كرده است ، خداوند امر كرده كه روزى را پى جويى كنيد و طلب نماييد. اما تو مى خواهى در خانه خود بنشينى و با دعا روزى را به خانه خود بكشانى !))
بانوي
بينوايي ، يگانه پسرش به سفر رفته بود ، و سفر او طولاني شد . او سخت نگرانشده بود و به حضور امام صادق عليه السلام آمد و گفت : پسرم به مسافرت رفتهو سفرش بسيار طول كشيده و هنوز برنگشته و بسيار نگرانم .
امام فرمود :اي خانم صبر كن ، در پرتو آن خود را نگهدار . آن بانو رفت و پس از چند روزانتظار باز پسرش نيامد ، كاسه صبرش لبريز گرديد و به محضر امام آمد و گفت :پسرم نيامده ، سفرش طول كشيد ، چه كنم ؟ امام فرمود : مگر نگفتم صبر و
مقاومت كن . گفت : سوگند به خدا صبرم به درجه آخر رسيده و ديگر تاب و توان
صبر را ندارم !
فرمود : اكنون به خانه ات برو كه پسرت آمده است . او
سراسيمه به سوي خانه اش رفت ، و ديد پسرش از مسافرت بازگشته است ، بسيار
خوشحال شد و با خود گفت : مگر بر امام وحي نازل مي شود ، او از كجا فهيد كهپسرم آمده است ؟ ! بروم اين موضوع را از خودش بپرسم .
نزد امام آمد و عرض كرد : آري همانگونه كه خبر داديد پسرم از سفر آمده آيا بر شما وحي نازل مي شود كه چنين خبر پنهان را داديد ؟
فرمود: من اين خبر را از يكي از گفتار رسول خدا بدست آوردم كه فرمود : (هنگامي
كه صبر انسان به پايان رسيد ، گشايش كار او فرا مي رسد
از اينكه
صبر تو به پايان رسيده بود ، دريافتم كه گشايش مشكل تو فراهم شده است . از
اين رو به تو گفتم : برو كه پسرت آمده است ، و خبر من مطابق با واقع گرديد
حكايتهاي شنيدني 5/ 147 - ليالي الاخبار 1/ 266
عبدالاعلى مى گويد:
در بين راه مدينه به حضرت صادق عليه السلام برخورد كردم . روز بسيار گرمى بود، گفتم :
فدايت شوم با آن مقامى كه پيش خداوند دارى و از خويشان رسول خدا عليه
السلام مى باشى ، چرا در اين گرما خود را اين چنين به زحمت انداخته اى ؟
امام عليه السلام فرمود:
عبدالاعلى ! من براى جستجوى روزى بيرون آمدم تا از مثل تو بى نياز شوم
بحار : ج 47، ص 55
عبدالله بن سليمان مى گويد:
منصور دوانيقى يكى از عمال خود بنام (شيبة بن غفال ) را فرماندار مدينه
ساخت . شيبه روز جمعه در مسجد پيامبر صلى الله عليه و آله بر فراز منبر رفتو خطبه خواند و گفت :
على بن ابى طالب ميان مسلمانان اختلاف انداخت و
با مؤمنين جنگيد و خواست حكومت را به دست گيرد و نگذارد به اهلش برسد. ولى
خداوند او را از حكومت محروم ساخت و در آرزوى خلافت از دنيا رفت و پس از اوفرزندانش در فتنه انگيزى دنباله روى او بوده و خواهان حكومتند، بدون آن كهشايستگى داشته باشد، بدين جهت هر كدام در يك گوشه زمين كشته مى شوند و در
خون خود مى غلطند.
سخنان شيبه بر مردم بسيار گران آمد، اما هيچ كس
نتوانست چيزى بگويد، در اين وقت مردى كه پيراهن پشمين بر تن داشت از جا
برخاست و گفت :
ما خدا را ستايش مى كنيم و بر پيامبر او و همه انبياء درود مى فرستيم .
آنچه از خوبيها گفتى ، ما سزاوار آنها هستيم و آنچه از زشتى بر زبان آوردى، تو و آنكس كه تو را به اينجا فرماندار گمارده (منصور) به آن سزاوار
تريد.
ولى آگاه باش ! درست دقت كن ! تو كه بر مركب ديگرى سوار شده اى و نان ديگرى را مى خورى ، سرافكندگى و شرمسارى سزاوار توست .
سپس رو به مردم كرد و گفت :
آيا شما را آگاه نسازم چه كسى ميزان اعمالش در قيامت سبكتر و از همه بيشتر زيانكار خواهد بود؟
آنكس كه آخرتش را به دنياى ديگرى بفروشد و اين فرماندار فاسق چنين است . (او آخرت خود را به دنياى منصور فروخته است .)
مردم همه آرام شدند و فرماندار بدون آنكه چيزى بگويد، از مسجد خارج شد.
آنگاه پرسيدم : اين شخص كه در برابر فرماندار چنين كوبنده سخن گفت ، كيست ؟
گفتند: امام جعفربن محمد صادق است
از مرحوم آيةالله‌العظمي حاج شيخ عبدالكريم حايري يزدي(ره)، نقل شده است:
اوقاتي كه در سامرا مشغول تحصيل علوم ديني بودم، اهالي سامرا به بيماري وبا و طاعون مبتلا شدند و همه‌روزه عده‌اي مي‌‌مردند.
روزي در منزل استادم، مرحوم سيدمحمد فشاركي، عده‌اي از اهل علم جمع بودند. ناگاه مرحوم آقا ميرزا محمدتقي شيرازي تشريف آوردند و صحبت از بيماري وبا شد كه همه در معرض خطر مرگ هستند.
مرحوم ميرزا فرمود: اگر من حكمي بكنم آيا لازم است انجام شود يا نه؟ همه اهل مجلس پاسخ دادند: بلي. فرمود: من حكم مي‌‌كنم كه شيعيان سامرا از امروز تا ده‌روز همه مشغول خواندن زيارت عاشورا شوند و ثواب آن را به روح نرجس‌خاتون(عليها السلام)، والده ماجده حضرت حجت‌بن‌الحسن(عليهما السلام) هديه نمايند تا اين بلا از آنان دور شود.
اهل مجلس اين حكم را به تمام شيعيان رساندند و همه مشغول خواندن زيارت عاشورا شدند. از فرداي آن روز تلف‌شدن شيعه متوقف شد.
شهيد دستغيب/ داستان‌هاي شگفت/ 273 و 274
شيخ اعظم انصاري(ره) داراي همتي بلند و اخلاقي نيكو بود و به امور طلاب شخصاً رسيدگي ميكرد و مانند پدري مهربان آنان را تحت تربيت خود قرار داده بود. چند روزي، شيخ ديرتر از وقت مقرر براي تدريس حاضر مي‌شد،از ايشان سبب را پرسيدند، فرمود: يكي از سادات به تحصيل علوم ديني مايل گشت و اين امر را با چند نفر در ميان نهاده تا درس مقدمات برايش گويند، وليهيچ‌يك حاضر نشدند و شأن خود را بالاتر ديدند، بدين‌جهت خود متصدي اين امر شده، درس او را به عهده گرفتم».
منبع: زندگي و شخصيت شيخ انصاري/ 78
هرگاه در مجلس درس خواجه نصيرالدين طوسي(ره) نامي از مرحوم سيدمرتضي (ره)به ميان مي‌آمد، خواجه مي‌گفت صلوات‌الله‌عليه و رو به مدرسين و قضاتي كه در درسش حاضر بودند، مي‌فرمود: «كيف لايُصَلّي علي‌المرتضي؟» چگونه بر سيد مرتضي با آن مقام بلند علمي و عملي صلوات فرستاده نشود؟
منبع: سيماي فرزانگان/190
مرحوم سيدمرتضي (ره) در هنگام مرگ وصيت كردند كه: «تمام نمازهاي كه در طول عمرم خواندهام به نيابت از من دوباره بخوانيد.»
وقتي از علت آن سؤال كردند، اين‌طور جواب فرمودند: «من علاقهمند به نماز و عاشق راز و نياز با خدا بودم و از آن لذت فراوان ميبردم و هميشه قبل از رسيدن وقت نماز براي آن، لحظه شماري ميكردم. به همين دليل شايد نمازهاي من صددرصد خالص براي خدا نبوده و لذت روحي خودم در به‌جاآوردن آنها نقش داشته و نمازي كه يك‌درصد هم براي غير خدا باشد، شايسته درگاه خدا نيست.
منبع: سيدمرتضي، پرچمدار علم و سياست/63
حجةالاسلام والمسلمين انصاري در مورد اهتمام بنيانگذار كبير انقلاب اسلامي، امام خميني(ره) به نماز اول وقت، ميگويد:
امام در روزهاي آخر عمرشان ميخواستند بخوابند، به من فرمودند: اگر خوابيدم، براي اول وقت نماز صدايم بزن، گفتم: چشم! ديدم اول وقت شد و امام خوابيدهاند! حيفم آمد صدايشان بزنم ـ عمل جراحي، سرم به دست، گفتم صدايشان نزنم بهتر است. چند دقيقهاي از اذان گذشت و امام چشم‌هاي‌شان را باز كردند. گفتند: وقت شده؟ گفتم: بله! امام فرمودند: چرا صدايم نزدي؟ گفتم: ده دقيقهبيشتر وقت نگذشته است. گفتند: مگر من به شما نگفتم؟! ـ امام سپس فرزندشان را صدا زدند كه: «احمد بيا» و فرمودند: ناراحتم، از اول عمرم تا حالا نمازمرا اول وقت خواندهام، چرا الان كه پايم لب گور است، ده دقيقه تأخير افتد.
منبع: حيات عارفانه فرزانگان/13
نقل است جواني نزد عالم رباني، حضرت آيةالله شيخ حسنعلي اصفهاني «نخودكي» آمد و گفت: سه قفل در زندگي ام وجود دارد و سه كليد از شما مي‌خواهم!
قفل اول: دوست دارم يك ازدواج سالم داشته باشم؛
قفل دوم: دوست دارم كارم بركت داشته باشد؛
قفل سوم: دوست دارم عاقبت به خير شوم.
آيةالله اصفهاني فرمود: براي قفل اول، نمازت را اول وقت بخوان. براي قفل دوم نمازت را اول وقت بخوان. و براي قفل سوم هم نمازت را اول وقت بخوان!
جوان عرض كرد: سه قفل با يك كليد؟!
آيةالله اصفهاني(ره)فرمود: نماز اول وقت شاه كليد است.
نشريه افق حوزه يكشنبه 9 تير 1392 به نقل از شيعه نيوزاطرافيان او همه با هم گفتند عادل تر از بهلول سراغ نداريم او را انتخاب نماييد
خليفه دستور داد بهلول را نزد او بياورند
اي بهلول بگو ببينم نزد تو ” دوست ترين مردم ” چه كسي است ؟
بهلول پاسخ داد : همان كسي كه شكم مرا سير كند دوست ترين مردم نزد من است !
هارون الرشيد گفت : اگر من شكم تو را سير كنم مرا دوست داري ؟
بهلول با خنده پاسخ داد : دوستي به نسيه و اما و اگر نمي شود !
هارون الرشيد به همراه مهمانانش عيسي بن جعفر برمكي و مادر جعفر برمكي در قصر نشسته بود و حوصله اش سر رفته بود
از سربازان خواست بهلول را بياورند تا آنها را بخنداند
روزى به منزل امام جعفر صادق عليه السلام وارد شدم ، فرزندش حضرت موسى كاظم عليه السلام را در كنارش ديدم و جلوى ايشان جنازه اى - كه روى آن پوشيده بود - قرار داشت .
امام صادق عليه السلام فرمود: داود رقّى ، حمران و ابو بصير را بگو كه نزد من آيند.
روزى حضرت صادق عليه السلام كيسه اى كه مقدار پنجاه دينار پول در آن بود، تحويل من داد و فرمود: اين ها را تحويل فلان سيّد بنى هاشم بده ؛ و به او نگو توسّط چه كسى ارسال شده است .
در شبى تاريك و بارانى امام صادق عليه السلام از منزل خارج شد و به سوى محلّه بنى ساعده روانه گشت ، من نيز به دنبال آن حضرت حركت كردم .
در شبى تاريك و بارانى امام صادق عليه السلام از منزل خارج شد و به سوى محلّه بنى ساعده روانه گشت ، من نيز به دنبال آن حضرت حركت كردم .
در يكى از سال ها امام صادق عليه السلام به همراه بعضى از اصحاب و دوستان خود، براى انجام مناسك حجّ خانه خدا، به سوى مكّه معظّمه حركت كردند.
در مسير راه ، جهت استراحت در محلّى فرود آمدند، آن گاه حضرت به بعضى از افراد حاضر فرمود: چرا شما ما را سبك و بى ارزش مى كنيد؟
روزى از روزها يكى از كودكان آن حضرت مريض شده بود، و من به قصد عيادتش حركت كردم ، حضرت را جلوى منزلش اندوهگين و غمناك ديدم .
عرضه داشتم : ياابن رسول اللّه ! فدايت شوم ، حال فرزندت چگونه است ؟
روزى در محضر مبارك امام جعفر صادق عليه السلام نام گروهى از مسلمانان به ميان آمد و من گفتم : سوگند به خدا، من شب ها شام نمى خورم ، مگر آن كه دو يا سه نفر از اين افراد با من باشند؛ و من آن ها را دعوت مى كنم و مى آيند در منزل ما غذا مى خورند.
امام صادق عليه السلام به من خطاب كرد و فرمود: فضيلت آن ها بر تو بيشتر از فضيلتى است ، كه تو بر آن ها دارى .
اظهار داشتم : فدايت شوم ، چنين چيزى چطور ممكن است ؟!
در حالى كه من و خانواده ام خدمتگذار و ميزبان آن ها هستيم ؛ و من از مال خودم به آن ها غذا مى دهم ؛ و پذيرائى و انفاق مى نمايم !!
حضرت صادق عليه السلام فرمود: چون هنگامى كه آن ها بر تو وارد مى شوند، از جانب خداوند همراه با رزق و روزى فراوان ميهمان تو مى گردند و زمانى كه خواستند بيرون بروند، براى تو رحمت و آمرزش به جا خواهند گذاشت .(12)
روزى منصور دوانيقى امام صادق عليه السلام را به دربار خود احضار كرد، هنگامى كه حضرت وارد شد، كنار منصور - كه برايش محلّى در نظر گرفته شده بود - نشست .
پس از آن ، منصور دستور داد تا فرزندش مهدى را بياورند؛ و چون آمدن مهدى مقدارى به تاءخير افتاد، منصور با تهديد گفت : چرا مهدى نيامد؟
اطرافيان در پاسخ گفتند: همين الا ن خواهد آمد.
پاسخ داد: آرى ، او حكيم ترين و داناترين حكيمان و عالمان است .
امام محمّد باقر به همراه فرزندش امام جعفر صادق عليهما السلام جهت انجام مراسم حجّ وارد مكّه مكّرمه شدند.
در مسجدالحرام نزديك كعبه الهى نشسته بودند، كه شخصى وارد شد و اظهار داشت : سؤ الى دارم ؟
امام باقر عليه السلام فرمود: از فرزندم ، جعفر سؤ ال كن .
در منزل آن حضرت بودم ، كه شخصى به نام سهل بن حسن خراسانى وارد شد و سلام كرد و پس از آن كه نشست ، با حالت اعتراض به حضرت اظهار داشت :
روزى وارد شهر مدينه شدم و منزل امام جعفر صادق عليه السلام رفتم به حضرتش سلام كرده و با حالت گريه نشستم ، حضرت فرمود: چرا گريان هستى ؟
عرض كردم : اى پسر رسول خدا! عدّه اى به ما زخم زبان مى زنند و مى گويند: شما شيعه ها هيچ برترى بر ما نداريد و با ديگران يكسان مى باشيد.
حضرت فرمود: آن ها از رحمت خدا محروم هستند و دروغ گو مى باشند.
روزى به همراه عدّه اى در محضر پربركت آن حضرت بوديم ، يكى از شعراء به نام جعفر بن عفّان وارد شد و حضرت او را نزد خود فرا خواند و كنار خود نشانيد و فرمود: اى جعفر! شنيده ام كه درباره جدّم ، حسين عليه السلام شعر گفته اى ؟
جعفر شاعر پاسخ داد: بلى ، فدايت گردم .
امام جعفر صادق عليه السلام در جواب او اظهار داشت :
روزى به همراه نعمان كوفى به محضر مبارك آن حضرت وارد شديم ، حضرت به من فرمود: اين شخص كيست ؟
عرض كردم : مردى از اهالى كوفه به نام نعمان مى باشد، كه صاحب راءى و داراى نفوذ كلام است .
حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله ، به علىّ عليه السلام فرمود: اين درهم هارا بگير و پيراهنى مناسب براى من خريدارى نما. علىّ عليه السلام مى فرمايد: پول ها را گرفتم و روانه بازار شدم و پيراهنى به دوازده درهم خريده و نزد رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله آوردم .
از آن جمله : انتخاب همسر در تشكيلات زندگى ايشان بوده است كه تنها مصلحت ،چگونگى گسترش دين و پذيرش و هدايت مردم ، مورد نظر قرار مى گرفته است .
روزى يكى از دوستان حضرت ابوالحسن امام موسى كاظم عليه السلام به ديدار آن حضرت آمد؛ و حضرتش را به ميهمانى در منزل خود دعوت كرد.
پس از آن كه امام جعفر صادق عليه السلام به شهادت رسيد، يكى از فرزندانش بهنام عبداللّه - كه بزرگ ترين فرزند حضرت بود - ادّعاى امامت كرد.
روزى امام جعفر صادق عليه السلام دستور داد، شترى را كه هميشه بر آن سوار مى شد، آماده كنم .
همين كه شتر را آماده كردم و جلوى منزل آوردم ، حضرت ابوالحسن موسى بن جعفرعليه السلام كه در سنين شش سالگى بود، با عجله و شتاب از منزل خارج شد و در حالى كه يك روپوش ايمنى روى شانه هاى خود انداخته بود، كنار شتر آمد و بر آن سوار شد و با سرعت حركت كرد.
امام موسى بن جعفر عليه السلام فرمود: همانا خداوند متعال دو جهان مرتبط بايكديگر آفريده است ، كه يكى از آن ها عُليا و ديگرى سُفلى مى باشد.
روزى بر محضر مبارك امام صادق عليه السلام وارد شدم و تصميم داشتم كه درباره شخصى به نام ابوالخطّاب سؤال كنم .
همين كه داخل منزل حضرت رفتم و سلام كردم ، امام عليه السلام فرمود: اى عيسى ! چرا نزد فرزندم موسى - كاظم عليه السلام - نمى روى ، تا آنچه كه مى خواهى از او سؤ ال كنى ؟!
شخصى به نام ابو خالد كابلى مدّت زمانى را خدمت گذارى امام سجّاد، حضرت زينالعابدين عليه السّلام نمود و چون به طول انجاميد، جهت ديدار با مادر خويشاز امام سجّاد عليه السّلام اجازه خواست كه راهى شهر شام گردد.
امام عليه السّلام او را مخاطب قرار داد و فرمود: اى ابو خالد! فردا مردى از اهالى شام - كه معروف و ثروتمند مى باشد - به همراه دخترش كه دچار جنّ زدگى شده است ، وارد مدينه خواهد شد.
در شهر اصفهان شخصى بود به نام عبدالرّحمان - كه يكى از شيعيان معروف به حساب مى آمد - و از علاقه مندان به ائمّه اطهار عليهم السلام بود؛ مخصوصاً كه علاقه خاصّى نسبت به حضرت هادى سلام اللّه عليه داشت .
از طرف ((ابى منصور بن صالحان)) مسئول انجام كارى شدم. اما در طى انجام مسئوليت قصورى از من سر زد، آنچنان كه او بسيار خشمگين شد، و من از ترس، متوراى و مخفى شدم و او درجستجوى او بود.
در يكى از شبهاى جمعه به طرف مقابر قريش - مرقد امام كاظم (عليه السلام) و امام جواد (عليه السلام) - براى عبادت و دعا رفتم. آنشب هوا بارانى و طوفانى بود. به خادم حرم مطهر كه ((ابا جعفر)) نام داشت گفتم: درهاى حرم را ببند تا من بتوانم در خلوت مشغول دعا و راز و نياز باشم. زيرا بر جان خود ايمن نيستم، و ممكن است كسى قصد سوئى نسبت به من داشته باشد.
او نيز قبول كرد و درها را بست.
در شهر اصفهان شخصى بود به نام عبدالرّحمان - كه يكى از شيعيان معروف به حساب مى آمد - و از علاقه مندان به ائمّه اطهار عليهم السلام بود؛ مخصوصاً كه علاقه خاصّى نسبت به حضرت هادى سلام اللّه عليه داشت .
حكايت نخست :
روزى هشام بن عبدالملك ، پدرم امام محمّد باقر عليه السلام را نزد خود احضار كرد.
رسولاكرم (ص ) با چهار صد و پنجاه نفر به سوى لشكر دشمن روانه شد، دشمن دست و پاى خود را گم كرده و به كوهها پناه برد، در اين لحظه باران شديدى باريد و لباسهاى پيامبر (ص ) را تر نمود، پيامبر مقدارى از لشكر فاصله گرفت سپس پيراهن خود را بيرون آورده روى درختى افكند و خود زير سايه اى آرميد. دشمن از بالاى كوه حركات پيامبر را مى ديد، پهلوانى از دشمن ، فرصت را مغتنم شمرده با شمشير برهنه از كوه پايين آمد، با شمشير كشيده بالاى سر پيامبر ايستاد و با صداى خشنى گفت : امروز نگهدار تو از شمشير برنده من كيست ؟ رسول خدا با صداى بلند فرمود: ((الله )).