ساعت فلش

مُشـــركان كز هر ســـــــلاحي فتنه و شــر ميكُنند ----- از عـبا هنگامه وز عمّـــامه محشـر ميكنند

اين محبت محتسب با دكّـــــــهۀ گـــــــــبران نــكرد ----- كايـن گروه تُحفه با محراب و منبر ميـكنند

يك ســخن كز دل برآيد برلب اينــــقوم نيســــــت  ----- گرچه از بانگ اذان گوش فلك كر ميــكنند

در دل مــــــــــردم هراس كيفر انـــــدازنـــدگــــــــان ----- خود چــرا كمتر هراس از روز كيـفر ميكنند

سـاقيان كوثرند امّا شـــــب از دســــت خــمـــــــار -----پاي خُم هم ميـخزند و مي بساغر ميكنند

در كمين اهــل ايــمــان بــا كمـند كيـــد و كـيـــــــن -----پشت هر سنگي كه ميابند سنگر ميكنند

آنچــــه دين در قرنـــها كافر مســـلــمان كـــرده بود ----- اين حريــفان جمـله را يكروزه كافر ميكنند

چون حقايق مسخ شده دين جز يك افسانه نيست----- كور دل آنانـــكه اين افســانه باور ميكنـنـد

زنـــدگــي را آخــور و آبشـــــخوري داننــــد و بـــس -----وه كه انسان همقطار اسب و استر ميكنند

واي از اين بدخبره عـــطــاران كــــــــه از خبط دماغ -----پشگ را نايب مناب مشگ و عنبر ميكنند

كوره دهها غـــــافلند از كيــــمياكــاران عشــــــــق ----- كز نگاهي سـكۀ قلب مسـين زر ميــكنند

در خرابــــات آي كــاينجا مســـلـــم و گـبر و يهـــود ----- جمله از يـكجُرعه مي باهم برادر ميـكنند

ناز درويشــــــــان و اســــتغناي ايشــــــان كز بشر ----- سرفرو بردند و از افرشته ســر بر ميــكنند

جام جادوئي است بار نــدان كه تا سر ميكشيش -----جان به جانان وصل و دل پيوند دلبر ميكنند

گر تو بي كفش و كُله جَســـتي بكــــوي ميــــكده ----- بي سر و پايان عشقت تاج بر سر ميكنند

آري اســـــتغناي طبـــــع و كيـــــميـــــاي تربيـــــت ----- لعل را همسنگ خـاك و خاكرا زير ميكنند

ســينه صافي كن كه از باران رحمـت چون صــدف ----- دامن دريــــا دلان پُر دُرّ و گـــــوهر ميـكنند

شـــــهريار از پلـــــه هـــــاي عـرش اگــــر بالا روي-----قدسـيان بيني كه شعر حافظ از بر ميكنند  

شهريار

قــمار عاشـــــقان بردي نـــــدارد از نـــداران پرس -----كس از دور فلك دستي نبرد از بدبياران پرس

جواني‌ها رجزخواني و پيريها پشيماني اســـــت -----شب بدمستي وصبح خمار از ميگساران پرس

تو كز چشـم و دل مــردم گريزاني چه ميـــداني -----حديث اشــك و آه من برو از باد و باران پرس

جهان ويران كندگر خود بناي تخت جمشيداست ----- بــرو تاريـخ اين دير كهن از يـــادگـــاران پرس

سـلامــت آنسـوي قافســت و آزادي در آن وادي -----نشان منزل سيمرغ از شاهين شكاران پرس

به چشم مدعي جانان جمال خويــش ننمايد ----- چراغ از اهل خلوت گير و راز از رازداران پرس 

  شهريار

بر لبِ لرزان من ، فــريادِ دل ، خاموش بود ----- آخــر آن تنها اميــد جــان من تنــهــا نـبــود

جز من و او ، ديگري هم بود ، امّا اي دريغ ----- آگَه از دردِ دلم، زان عشقِ جان فرسا نبود

شهريار

سن ياريمين قاصدي سن ايلش سنه چاي دميشم^{(تو قاصد يارم هستي بنشين برايت چاي سفارش داده ام)}

خياليني گوندريپ دير بســــكي من آخ واي دميشم ^{(از بس كه من آه و ناله كرده ام خيالش را فرستاده )}

آخ گجه لر ياتماميشام من سـنه لاي لاي دميشم ^{(آه كه شبها از غم فراقت نخفته ام و برايت لاي لاي گفته ام)}

سن ياتالي من گوزومه اولدوزلاري ساي دميشم^{(آن دم كه به خواب نازفرو رفته اي بجايت تاسحر ستاره هارا شمرده ام)}

هر كس سـنه اوالوز ديه اوزوم سنه آي دميشــم ^{(هر كس به تو ستاره گفته است خودم برايت ماه گفته ام)}

سندن سورا حياته من شيرين دسه زاي دميشم^{(بعد از تو اين زندگي هر قدر هم شيرين باشد در نظرم تلخ خواهد بود)}

هر گوزلدن بير گل آليپ ســــن گوزه له پاي دميشم ^{(از هر ماه رخي شاخه گلي گرفته و برايت دسته گلي فرستاده ام)}

ســـين گون تك باتماقيوي آي باتانا تاي دميشـم^{(و غروب خورشيد وار تو را مانند ماه گرفتگي  ديده ام چون ماه من بودي)}

ايندي يايا قيـش دييرم سابق قيشا ياي دميشم^{(حال به بهار زمستان خواهم گفت اما قبل ها به زمستان بهار گفته ام)}

 شهريار

آمـدي جــانـم به قربــانـــت ولـي حالا چرا ؟ ----- بي وفا،بي وفا حالا كه من افتاده ام از پا چــرا ؟

نوشدارويي و بعد از مرگ ســهراب آمــــدي  ----- ســـنگدل اين زودتـر مي خواســتي حالا چـــرا ؟

عمر ما ار مهـلت امروز و فـرداي تو نيســــت ----- مـن كه يـــك امـــروز مهـــمان توام فــردا چــرا ؟

نـــازنــينا ما به نــاز تــو جـــــواني داده ايـــم ----- ديـــگر اكنـــون با جوانـان ناز كــن با مــا چـــــرا ؟

وه كــــه با اين عمر هــــــاي كوتـه بي اعتبار ----- اين همه غافل شـدن از چون مني شيدا چــرا ؟

آسمان چون جمع مشتاقان،پريشان مي كند ----- درشـگفتم من نمـــي پاشــد ز هم دنيا چــــرا ؟

شـــهريارا بي حبيب خود نمي كردي ســفر ----- راه عشق است اين يكي بي مونس و تنها چرا ؟

                           بي مونس و تنها چرا ؟ ----- تنها چرا ؟ حالا چرا

شهريار

راهــــي به خـــــــدا دارد  خلوتــــــگه  تنـــهايي - آنجا كه روي از خود آنجا كه به خود آيــــــــي

هر جا كه ســـــــري بردم در پــرده تو را ديــــدم - تو پرده نشـــــــيني و من هـرزه ي هر جايي

بيدار تو تا بـــــودم رويـــــــاي تو مـــــــي ديــــدم - بيدار كن از خـــــوابم اي شــــــــــاهد رويايي

از چشم تو مي خيزد هنگامه ي ســــر مستي - وز زلف تو مي زايــــد انگيزه ي شــــــــيدايي

هر نقش نگارينــت چــون منظره ي خورشـــــيد - مجموعه ي لطف است و منظومه ي زيبايي

چشمي كه تماشاگر دز حسن تو باشد نيست - در عشق نمي گنجد اين حسن تماشـــايي

شهريار

علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را ---كه به ماسوا فكندي همه سـايه همــا را

دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين --به علي شناختم به خدا قســـم خـدا را

به خـدا كه در دو عــــالم اثر از فنا نمــــاند -- چو علي گرفته باشد سر چشمه بقا را

برو اي گداي مســــكين در خانه علي زن - كه نگين پادشــــاهي دهد از كرم گدا را

شهريار

شب همه بي تو كار من شكوه به ماه كردنست ----- روز ستاره تا سحر تيره به آه كردنســت

متن خبر كه يك قلم بــــي تو ســـياه شد جهان ----- حاشيه رفتنم دگر نامه سياه كردنســت

نو گل نازنـــيـن من تــا تــــو نگـــاه مــــي‌كنــــي ----- لطف بهار عارفان در تو نگاه كردنســت...

شهريار

زمســتان پوســـتين افزود بر تن كدخدايــــان را ----- وليـكــن پوســت خواهد كند ما يــك لاقبايان را

ره ماتم ســـــراي ما ندانم از كــه مي پرســــد ----- زمســـــتاني كه نشناسد در دولت سرايان را

به دوش از بــرف بـالاپــوش خـز ارباب مــــي آيد ----- كه لرزانــــــد تن عــــــريان بي برگ و نوايان را

طبيب بي مروت كــــــي به باليــن فقيـــر آيـــد ----- كه كس در بند درمان نيست درد بي دوايان را

به تلخي جان سپردن در صفاي اشك خود بهتر-----كه حاجت بردن اي آزاده مرد اين بي صفايان را

حريفي با تمســـخر گفت زاري شـــهريارا بـس ----- كه ميگيرند در شــــــهر و ديار ما گدايــــان را 

شهريار

هــــــر كس آزار منِ زار پســـــنديــــــد ولــــــــــي ----- نپـــســـــنديــــد دلِ زار مـن آزارِ كســــي

آخــــــرش محــــنت جانــــكاه به چـــــاه انـــــدازد ----- هركه چون ماه برافروخت شبِ تارِكسـي

سودش اين بس كه به هيچش بفروشند چو من ----- هر كه باقيمت جان بود خريدار كســـي

شهريار