...
رجب ماه استغفار امت من است، پس در این ماه طلب آمرزش کنید که خداوند آمرزنده و مهربان است و رجب را «اصب» می‌گویند
زیرا که رحمت خداوند در این ماه بر امت من بسیار ریخته میشود پس بسیار بگوئید استغفر الله و اسئله التوبة.
|
|
من عاشق محمد هستم....
من عاشق انسانی هستم که عاشق همه بود
که دلش می گرفت اگر دل یک مورچه می شکست
و اشک می ریخت اگر کودکی زمین می خورد
من عاشق محمد هستم
انسانی که دست هایش میوه های ملکوت را می چید
و آغوشش معنای همه مهربانی های عالم بود
نان را می بوسید و می خورد
و آب را آیینه می کرد و می نوشید
من عاشق محمد هستم...
چون محمد، حقیقت عشق و عاشق و معشوق است......
درپی اهانت دوباره نشریه شارلی ابدو فرانسه به ساحت نبی مکرم اسلام (ص)، کمپین «من عاشق محمدم» به زبان های فارسی، انگلیسی، عربی و فرانسوی راه اندازی شده است و از عموم علاقمندان دعوت می شود تا به این کمپین بپیوندندو آنرا باز نشر دهند.
درخواست می کنیم این تصویر و متن زیر؛ شعارهای آن به صورت هشتگ ها را بازنشر بدهید:
I love Mohammad "P.B.U.H"
I hate terrorism.
I condemn insulting the holy prophets.
من عاشق محمدم
از تروریسم متنفرم
توهین به پیامبران الهی را محکوم میکنم
أنا أحب محمد صلی الله علیه و آله
أنا اکره الأرهاب
أنا ادین الأهانة على الأنبیاء کلهم
J'adore Muhammad
Je déteste le terrorisme
Je condamne insulte aux messagers de Dieu
#IloveMohammad "P.B.U.H"
#Ihateterrorism
#Icondemninsultingtheholyprophets
#prophet
#mohammad
#muhammad
#اسلام #دین #مهربانی
#من_از_تروریسم_متنفرم
#اهانت_به_انبیاء_الهی_را_محکوم_میکنم
#ilovemykindprophet
#stopinsultingholyprophets
#charlie
#توهین_به_پیامبران_ممنوع
#من_عاشق_رحمة_للعالمینم
#پیامبر_مهربانم
#أنا_أحب_محمد
#توقفوا_الاهانة_علی_الانبیاء
#شیعه #سنی #ایران
۱- مقدار زیاد آن باعث عرق کردن زیاد و استفراغ می شود.
۲- یک عنصر اصلی باران اسیدی است.
۳- وقتی به حالت گاز در می آید بسیار سوزاننده است.
۴- استنشاق تصادفی آن باعث مرگ فرد می شود.
۵- باعث فرسایش اجسام می شود.
۶- حتی روی ترمز اتوموبیل ها اثر منفی می گذارد.
۷- حتی در تومورهای سرطانی نیز یافت شده است.
از۵۰ نفر فوق ۴۳ نفر دادخواست را امضا کردند. ۶ نفر به طور کلی علاقه ای نشان ندادند و اما فقط یک نفر می دانست که ماده شیمیایی «دی هیدروژن مونوکسید» در واقع همان آب است!!!
عنوان پروژه دانشجوی فوق «ما چقدر زود باور هستیم» بود!
دختر کوچیک گفت:«نه بابا، تو دستِ منو بگیر..»
پدر که گیج شده بود با تعجب پرسید:چه فرقی میکنه؟!!!!!؟؟؟؟
دخترکجواب داد: «اگه من دستت را بگیرم و اتفاقی واسه م بیوفته، امکانش هست که من دستت را ول کنم. اما اگه تو دست منو بگیری، من، با اطمینان، میدونم هر اتفاقی هم که بیفوته، هیچ وقت دست منو ول نمی کنی.»
در هر رابطه ی دوستی ای، ماهیت اعتماد به قید و بندهاش نیست، به عهد و پیمان هاش هست. پس دست کسی روُ که دوست داری رُو بگیر، به جای این که توقع داشته باشی اون دستتو رُو بگیره..
درهمسایگی او خانه ای قدیمی بود که صاحبی حسود داشت که همیشه سعی می کرد اوقات او را تلخ کند و با گذاشتن زباله کنار خانه اش و ریختن آشغال آزارش می داد.
یک روز صبح خوشحال از خواب برخاست و همین که به ایوان رفت دید یک سطل پر از زباله در ایوان است. سطل را تمیز کرد، برق انداخت و آن رااز میوه های تازه و رسیده حیاط خود پر کرد تا برای همسایه ببرد.
وقتی همسایه صدای در زدن او راشنید خوشحال شد وپیش خود فکر کرداین بار دیگر برای دعوا آمده است.
وقتیدر را بازکرد مرد به او یک سطل پر از میوه های تازه و رسیده داد و گفت : "هر کس آن چیزی را با دیگری قسمت میکند که از آن بیشتر دارد ....."
فرمانروای شهر گفت: شاه شاداب و آسوده هستند در زمانی که من در مجلس گفتگوی ایشان با بزرگان بودم دیدم ایشان ریز امور کشور را در اختیار دارند قیمت همه اجناس ، سود بازآریان ، میزان خمس ، تعداد مسافران سفر حج ، مشهد و کربلا را به خوبی می دانند و از زندگی خصوصی فرمانروایان شهرهای ایران آگاهند . به این مجموع آگاهی ایشان را از زندگی خصوصی و درس علما را نیز بیفزایید ، این نشان می دهد کشور هیچ مشکلی ندارد.
یکی از ریش سفیدان خردمند از جای برخواسته و گفت خدا خودش این کشور را نگهدارد.پادشاهی که چنین سرگرم اندرون کشور است کی به برون آن می نگرد.
سخن آن پیر خیلی زود آشکار شد. دودمان صفویه بدست تعدادی راهزن سرنگون گشت.
آدمی تنها زمانی دربند رویدادهای روزمره نخواهد شد که در اندیشه ایی فراتر از آنها در حال پرواز باشد.
شاهسلطان حسین به روزمرگی دچار بود تمام هوش خود را برای نگهداری و نگهبانی از چیزهای خرد و بی ارزش بکار گرفته و بیشتر انباردار خوبی بود تا فرمانروایی که باید نظر به آینده کشور داشته باشد .
روزی اسحاق در گذشت. در مراسم خاکسپاری، مردم متوجه شدند که خاخام به شدت اندوهگین است.
یکی گفت : چرا اینقدر ناراحتید؟ او که همیشه از شما انتقاد می کرد!
خاخامپاسخ داد: من برای دوستی که اکنون در بهشت است ناراحت نیستم. برای خودم ناراحتم. وقتی همه به من احترام می گذاشتند، او با من مبارزه می کرد و مجبور بودم پیشرفت کنم. حالا رفته، شاید از رشد باز بمانم.
برخیاز ضرب المثل فارسی، به دلیل کاربرد زیادی که دارند جزو ضرب المثل های معروف به حساب می آیند.یکی از این المثل های معروف «شتر دیدی؟ ندیدی» است.
مورداستفاذه این مثل زمانی است که یک نفر از رازی خبردار باشد و بروز دادن آن،باعث زحمت و گرفتاری خودش با دیگری شود. در این مواقع به او می‌گویند شتر دیدی ندیدی.
در فاصله ای نه چندان دور از آن ها پیر مرد دنیا دیده ای نشسته بود و می شنید که هریک از زن ها چه طور از پسرانشان تعریف می کنند.
زن اول گفت : پسرم چنان در حرکات اکروباتی ماهر است که هیچ کس به پای او نمی رسد.
پادشاهیرا شنیدم به کشتن اسیری اشارت کرد . بیچاره در آن حالت نومیدی ملک را دشنام دادن گرفت و سقط گفتن که گفته اند هر که دست از جان بشوید هر چه در دل دارد بگوید .
وقت ضرورت چو نماند گریز
دست بگیرد سر شمشیر تیز
ملک پرسید چه می گوید . یکی از وزرای نیک محضر گفت ای خداوند
همی گوید : والکاظمین الغیظ والعافین عن الناس
ملکرا رحمت آمد و از سر خون او درگذشت .وزیردیگر که ضد او بود گفت ابنای جنس ما را نشاید در حضرت پادشاهان جز براستی سخن گفتن این ملک را دشنام داد و ناسزا گفت
ملک روی ازین سخن در هم آمد و گفت : آن دروغ وی پسندیده تر آمد مرا زین راست که تو گفتی که روی آن در مصلحتی بود و بنای این در خبثی و خردمندان گفته اند :
دروغی مصلحت آمیز به که راستی فتنه انگیز
هر که شاه آن کند که او گوید
حیف باشد که جز نکو گوید
بر طاق ایوان فریدون نبشته بود :
جهان ای برادر نماند بکس
دل اندر جهان آفرین بند و بس
مکن تکیه بر ملک دنیا و پشت
که بسیار کس چون تو پرورد و کشت
چو آهنگ رفتن کند جان پاک
چه بر تخت مردن چه بر روی خاک
پیرزن به جستجو پرداخت، دختری را پیدا کرد و به جوان معرفی کرد وگفت این دختر از هر جهت سعادت شما را در زندگی فراهم خواهد کرد.
جوان گفت: شنیده ام قد او کوتاه است!
باتوجه با این که مرحوم کاشی خیلی بادقت وضو می گرفت و همه آداب و ادعیه ی وضو را به جا می آورد؛ تا وضوی آخوند تمام شود، آن شخص نماز ظهر و عصر خود را هم خوانده بود.
به جای دستت درد نکنه ؛ بگوییم : ممنون از محبتت، سلامت باشی
به جای دروغ نگو؛ بگوییم : راست می گی؟ راستی؟
به جای خدا بد نده؛ بگوییم : خدا سلامتی بده..
به جای فقیر هستم؛ بگوییم : ثروت کمی داری
به جای بد نیستم؛ بگوییم : خوب هستم
به جای فراموش نکنی؛ بگوییم : یادت باشه
به جای داد نزن؛ بگوییم : آرام باش
به جای من مریض و غمگین نیستم؛ بگوییم : من سالم و با نشاط هستم
به جای جانم به لبم رسید؛ بگوییم : چندان هم راحت نبود
به جای پدرم درآمد؛ بگوییم : خیلی راحت نبود
به جای ببخشید مزاحمتون شدم؛ بگوییم :
از این که وقت خود را در اختیار من گذاشتید متشکرم
به جای گرفتارم؛ بگوییم : در فرصت مناسب با شما خواهم بود
به جای قابل نداره؛ بگوییم : هدیه برای شماست
به جای شکست خورده؛ بگوییم : با تجربه
به جای مگه مشکل داری ؛ بگوییم : مگه مسئله ای داری؟
به جای بدرد من نمی خورد؛ بگوییم : مناسب من نیست...
پروردگارا! براي ديدارت به كجا بنگرم؟ به كوه‌ها يا درياها يا به مزار شهداء و يا به صحراي خون رنگ جبهه.
معبودا! خود مي‌داني چگونه در فراق تو مي‌سوزم و مي‌سازم.
پروردگارا! عنايتي كن، در رحمتت را به رويم باز كن و مپسند كه اين بار تو را ديدار نكنم.
شو بار سفر بند كه ياران همه رفتند...
افسوس كه افسانه‌سرايان همه خفتند
اندوه كه اندوه‌گساران همه رفتند...
يك مرغ گرفتار در اين گلشن ويران
تنها به قفس ماند و هزاران همه رفتند...
ملك‌الشعراي بهار
كه مه دو زلف سيه ندارد
به هيچ وجهت قمر نخوانم
كه هيچ وجه شبه ندارد
بيا و بنشين به كنج چشمم
كه كس در اين گوشه ره ندارد
نكو ستاند دل از حريفان
ولي چه حاصل؟ نگه ندارد
بيا به ملك دل ار تواني
كه ملك دل پادشه ندارد
يكي بگويد به آن ستمگر :
« بهار مسكين گنه ندارد؟»
ملك‌الشعراي بهار
كه سرمايهٔ جاوداني است كار
ملك‌الشعراي بهار
يا به رهت سپارم اين جان به لب رسيده را
يا ز لبت كنم طلب قيمت خون خويشتن
يا به تو واگذارم اين جسم به خون تپيده را
كودك اشك من شود خاك‌نشين ز ناز تو
خاك‌نشين چرا كني كودك نازديده را؟...
ملك‌الشعراي بهار
كار ايران با خداست...
شاه مست و شيخ مست و شحنه مست و مير مست
مملكت رفته ز دست
هر دم از دستان مستان فتنه و غوغا به پاست
كار ايران با خداست
كار پاس كشتي و كشتي‌نشين با ناخداست
كار ايران با خداست...
پادشه خود را مسلمان خواند و سازد تباه
خون جمعي بي‌گناه
اي مسلمانان! در اسلام اين ستمها كي رواست؟
كار ايران با خداست...
ملك‌الشعراي بهار
ما درس صداقت و صفا مي‌خوانيم
آيين محبت و وفا مي‌دانيم
زين بي‌هنران سفله اي دل! مخروش
كآنها همه مي‌روند و ما مي‌مانيم
ملك‌الشعراي بهار
فرياد كه فريادرسي پيدا نيست
بس لابه نموديم و كس آواز نداد
پيداست كه در خانه كسي پيدا نيست
ملك‌الشعراي بهار
شب تا به سحر گريه‌ي جانسوز و دگر هيچ
افسانه بود معني ديدار، كه دادند
در پرده يكي وعده‌ي مرموز و دگر هيچ
خواهي كه شوي باخبر از كشف و كرامات
مردانگي و عشق بياموز و دگر هيچ
زين قوم چه خواهي؟ كه بهين پيشه‌ورانش
گهواره‌تراش‌اند و كفن‌دوز و دگر هيچ
زين مدرسه هرگز مطلب علم كه اينجاست
لوحي سيه و چند بدآموز و دگر هيچ
خواهد بدل عمر، بهار از همه گيتي
ديدار رخ يار دل‌افروز و دگر هيچ
ملك‌الشعراي بهار
قفسم برده به باغي و دلم شاد كنيد
فصل گل مي گذرد هم نفسان بهر خدا
بنشينيد به باغي و مرا ياد كنيد
عندليبان گل سوري به چمن كرد ورود
بهر شاد باش قدومش همه فرياد كنيد
ياد از اين مرغ گرفتاركنيد اي مرغان
چو تماشاي گل و لاله و شمشاد كنيد
هر كه دارد ز شما مرغ اسيري به قفس
برده در باغ و ياد منش آزاد كنيد
آشيان من بيچاره اگر سوخت چه باك
فكر ويران شدن خانه صياد كنيد
ملك‌الشعراي بهار
شوق پرواز مجازي ، بالهاي استعاري
لحظه هاي كاغذي را، روز و شب تكرار كردن
خاطرات بايگاني،زندگي هاي اداري
آفتاب زرد و غمگين ، پله هاي رو به پايين
سقفهاي سرد و سنگين ، آسمانهاي اجاري
با نگاهي سر شكسته،چشمهايي پينه بسته
خسته از درهاي بسته، خسته از چشم انتظاري
صندلي هاي خميده،ميزهاي صف كشيده
خنده هاي لب پريده ، گريه هاي اختياري
عصر جدول هاي خالي، پارك هاي اين حوالي
پرسه هاي بي خيالي، نيمكت هاي خماري
رو نوشت روزها را،روي هم سنجاق كردم:
شنبه هاي بي پناهي ، جمعه هاي بي قراري
عاقبت پرونده ام را،با غبار آرزوها
خاك خواهد بست روزي ، باد خواهد برد باري
روي ميز خالي من، صفحه ي باز حوادث
در ستون تسليتها ، نامي از ما يادگاري
قيصر امين پور
اما
با اين همه
تقصير من نبود
كه با اين همه...
با اين همه اميد قبولي
در امتحان سادهْ تو رد شدم
قيصر امين پور
گفتي: غزل بگو! چه بگويم؟ مجال كو؟
شيرين من، براي غزل شور و حال كو؟
پر مي زند دلم به هواي غزل، ولي
گيرم هواي پر زدنم هست، بال كو؟
گيرم به فال نيك بگيرم بهار را
چشم و دلي براي تماشا و فال كو؟
تقويم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگهاي سبزِِ سرآغاز سال كو؟
رفتيم و پرسش دل ما بي جواب ماند
حال سؤال و حوصله قيل و قال كو؟
قيصر امين پور
تا نگاه مي كني:
وقت رفتن است
بازهم همان حكايت هميشگي !
لحظه ي عظيمت تو ناگزير مي شود
آي...
ناگهان
چقدر زود
دير مي شود!
قيصر امين پور
ساحل بهانه اي است ، رفتن رسيدن است
تا شعله در سريم ، پروانه اخگريم
شمعيم و اشك ما ،در خود چكيدن است
ما مرغ بي پريم ، از فوج ديگريم
پرواز بال ما ، در خون تپيدن است
پر مي كشيم و بال ، بر پرده ي خيال
اعجاز ذوق ما ، در پر كشيدن است
ما هيچ نيستيم ، جز سايه اي ز خويش
آيين آينه ، خود را نديدن است
گفتي مرا بخوان ، خوانديم و خامشي
پاسخ همين تو را ، تنها شنيدن است
بي درد و بي غم است ، چيدن رسيده را
خاميم و درد ما ، از كال چيدن است
قيصر امين پور
ديروز
ما زندگي را
به بازي گرفتيم
امروز ،او
ما را ...
فردا؟
قيصر امين پور
سايه سنگ بر آينه خورشيد چرا؟
خودمانيم، بگو اين همه ترديد چرا؟
نيست چون چشم مرا تاب دمى خيره شدن
طعن و ترديد به سرچشمه خورشيد چرا؟
طنز تلخى است به خود تهمت هستى بستن
آن كه خنديد چرا، آن كه نخنديد چرا؟
طالع تيره ام از روز ازل روشن بود
فال كولى به كفم خط خطا ديد چرا؟
من كه دريا دريا غرق كف دستم بود
حاليا حسرت يك قطره كه خشكيد چرا؟
گفتم اين عيد به ديدار خودم هم بروم
دلم از ديدن اين آينه ترسيد چرا؟
آمدم يك دم مهمان دل خود باشم
ناگهان سوگ شد اين سور شب عيد چرا
قيصر امين پور
ممنون