...
| دلت اي سنگدل بر ما نسوجه | عجب نبود اگر خارا نسوجه | |
| بسوجم تا بسوجانم دلت را | در آذر چوب تر تنها نسوجه |
| غم و درد مو از عطار واپرس | درازي شب از بيمار واپرس | |
| خلايق هر يكي صد بار پرسند | تو كه جان و دلي يكبار واپرس |
| غمم غم بي و همراز دلم غم | غمم همصحبت و همراز و همدم | |
| غمت مهله كه مو تنها نشينم | مريزا بارك الله مرحبا غم |
| به صحرا بنگرم صحرا ته وينم | به دريا بنگرم دريا ته وينم | |
| بهر جا بنگرم كوه و در و دشت | نشان روي زيباي ته وينم |
| دلم ميل گل باغ ته ديره | درون سينه‌ام داغ ته ديره | |
| بشم آلاله زاران لاله چينم | بوينم آلاله هم داغ ته ديره |
| اگر زرين كلاهي عاقبت هيچ | اگر خود پادشاهي عاقبت هيچ | |
| اگر ملك سليمانت ببخشند | در آخر خاك راهي عاقبت هيچ |
| غم عشق تو كي بر هر سر آيو | همايي كي به هر بوم و بر آيو | |
| زعشقت سرفرازان كاميابند | كه خور اول به كهساران بر آيو |
| ته كه نوشم نه‌اي نيشم چرايي | ته كه يارم نه‌اي پيشم چرايي | |
| ته كه مرهم نه‌اي بر داغ ريشم | نمك پاش دل ريشم چرايي |
| بيته يكدم دلم خرم نماني | اگر رويت بوينم غم نماني | |
| اگر درد دلم قسمت نمايند | دلي بي غم درين عالم نماني |
| اگر يار مرا ديدي به خلوت | بگو اي بي‌وفا اي بيمروت | |
| گريبانم ز دستت چاك چاكو | نخواهم دوخت تا روز قيامت |
| مكن كاري كه پا بر سنگت آيو | جهان با اين فراخي تنگت آيو | |
| چو فردا نامه خوانان نامه خونند | تو ويني نامه‌ي خود ننگت آيو |
| خدايا داد از اين دل داد از اين دل | نگشتم يك زمان من شاد از اين دل | |
| چو فردا داد خواهان داد خواهند | بر آرم من دو صد فرياد از اين دل |
| ته كه ناخوانده‌اي علم سماوات | ته كه نابرده‌اي ره در خرابات | |
| ته كه سود و زيان خود نداني | بياران كي رسي هيهات هيهات |
| يكي درد و يكي درمان پسندد | يك وصل و يكي هجران پسندد | |
| من از درمان و درد و وصل و هجران | پسندم آنچه را جانان پسندد |
| به صحرا بنگرم صحرا ته وينم | به دريا بنگرم دريا ته وينم | |
| بهر جا بنگرم كوه و در و دشت | نشان روي زيباي ته وينم |
دلا اصلا نترسى از ره دور
دلا اصلا نترسى از ته گور
دلا اصلا نميترسى كه روزى
شوى بنگاه مار و لانه ى مور
حرامم بى ته بى آلاله و گل
حرامم بى ته بى آواز بلبل
حرامم بى اگر بى ته نشينم
كشم در پابى گلبن ساغر مل
بسر شوق سر كوى ته ديرم
بدل مهر مه روى ته ديرم
بت من كعبه ى من قبله ى من
ته اى هر سو نظر سوى ته ديرم
خدايا خسته و زارم ازين دل
شو و روزان در آزارم ازين دل
مو از دل نالم و دل نالد از مو
زمو بستان كه بيزارم ازين دل
سر راهت نشينم تا بيايى
در شادى بروى ما گشايى
شود روزى بروز مو نشينى
كه تا وينى چه سخت بيوفائى
شدستم پيرو برنائى نمانده
بتن توش و توانائى نمانده
بمو واجى برو آلاله ى چين
چرا چينم كه بينائى نمانده
خدايا دل ز مو بستان بزارى
نمي آيد ز مو بيمار دارى
نميدونم لب لعلش به خونم
چرا تشنه است با اين آبدارى
بوره اى روى تو باغ بهارم
خيالت مونس شبهاى تارم
خدا دونه كه در دنياى فانى
بغير عشق ته كارى ندارم
بدل جز ته تمنائى نديرم
خدا دونه كه در بازار عشقت
بجز جان هيچ كالائى نديرم