...
به مژگان سيه كردي هزاران رخنه در دينم بيا كز چشم بيمارت هزاران درد برچينم
گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آيد
گفتم كه ماه من شو گفتا اگر برآيد
گفتم ز
مهرورزان رسم وفا بياموز
گفتا ز خوبرويان اين كار كمتر آيد
گفتم كه بر خيالت
راه نظر ببندم
گفتا كه شب رو است او از راه ديگر آيد
گفتم كه بوي زلفت گمراه
عالمم كرد
گفتا اگر بداني هم اوت رهبر آيد
گفتم خوشا هوايي كز باد صبح
خيزد
گفتا خنك نسيمي كز كوي دلبر آيد
گفتم كه نوش لعلت ما را به آرزو
كشت
گفتا تو بندگي كن كو بنده پرور آيد
گفتم دل رحيمت كي عزم صلح
دارد
گفتا مگوي با كس تا وقت آن درآيد
گفتم زمان عشرت ديدي كه چون سر
آمد
گفتا خموش حافظ كاين غصه هم سر آيد
حافظ
فاش ميگويم و از گفته خود دلشادم
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
طاير
گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
كه در اين دامگه حادثه چون افتادم
من ملك بودم و
فردوس برين جايم بود
آدم آورد در اين دير خراب آبادم...
حافظ
خرم آن روز كز اين منزل ويران بروم
راحت جان طلبم و از پي جانان بروم
گر
چه دانم كه به جايي نبرد راه غريب
من به بوي سر آن زلف پريشان بروم
دلم از
وحشت زندان سكندر بگرفت
رخت بربندم و تا ملك سليمان بروم
چون صبا با تن بيمار
و دل بيطاقت
به هواداري آن سرو خرامان بروم
در ره او چو قلم گر به سرم بايد
رفت
با دل زخم كش و ديده گريان بروم
نذر كردم گر از اين غم به درآيم
روزي
تا در ميكده شادان و غزل خوان بروم...
حافظ
بيا تا گل برافشانيم و مي در ساغر اندازيم
فلك را سقف بشكافيم و طرحي نو
دراندازيم
اگر غم لشكر انگيزد كه خون عاشقان ريزد
من و ساقي به هم تازيم و
بنيادش براندازيم ...
حافظ
چندان كه گفتم غم با طبيبان
درمان نكردند مسكين غريبان
آن گل كه هر دم در
دست باديست
گو شرم بادش از عندليبان
يا رب امان ده تا بازبيند
چشم محبان
روي حبيبان
درج محبت بر مهر خود نيست
يا رب مبادا كام رقيبان
اي منعم آخر
بر خوان جودت
تا چند باشيم از بي نصيبان
حافظ نگشتي شيداي گيتي
گر
ميشنيدي پند اديبان
حافظ
اي پادشه خوبان داد از غم تنهايي
دل بي تو به جان آمد وقت است كه
بازآيي
درياب ضعيفان را در وقت توانايي
دايم گل اين بستان شاداب نميماند...
حافظ
بيا كه قصر امل سخت سست بنيادست
بيار باده كه بنياد عمر بر بادست
غلام
همت آنم كه زير چرخ كبود
ز هر چه رنگ تعلق پذيرد آزادست...
حافظ
الا اي آهوي وحشي كجايي
مرا با توست چندين آشنايي
دو تنها و دو
سرگردان دو بيكس
دد و دامت كمين از پيش و از پس
بيا تا حال يكديگر
بدانيم
مراد هم بجوييم ار توانيم
كه مي‌بينم كه اين دشت
مشوش
چراگاهي ندارد خرم و خوش
كه خواهد شد بگوييد اي رفيقان
رفيق
بيكسان يار غريبان
مگر خضر مبارك پي درآيد
ز يمن همتش كاري گشايد...
حافظ
اي دل مباش يك دم خالي ز عشق و مستي
وان گه برو كه رستي از نيستي و
هستي
گر جان به تن ببيني مشغول كار او شو
هر قبله‌اي كه بيني بهتر ز
خودپرستي
با ضعف و ناتواني همچون نسيم خوش باش
بيماري اندر اين ره بهتر ز
تندرستي
در مذهب طريقت خامي نشان كفر است
آري طريق دولت چالاكي است و
چستي
تا فضل و عقل بيني بي‌معرفت نشيني
يك نكته‌ات بگويم خود را مبين كه
رستي
در آستان جانان از آسمان مينديش
كز اوج سربلندي افتي به خاك پستي
خار
ار چه جان بكاهد گل عذر آن بخواهد
سهل است تلخي مي در جنب ذوق مستي
صوفي
پياله پيما حافظ قرابه پرهيز
اي كوته آستينان تا كي درازدستي
حافظ
دل ميرود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا كه راز پنهان خواهد شد آشكارا
كشتي شكستگانيم اي باد شرطه برخيز
باشد كه بازبينيم ديدار آشنا
را...
حافظ
سلامي چو بوي خوش آشنايي
بدان مردم ديده روشنايي
درودي
چو نور دل پارسايان
بدان شمع خلوتگه پارسايي
نميبينم از همدمان هيچ بر
جاي
دلم خون شد از غصه ساقي كجايي...
حافظ
درخت دوستي بنشان كه كام دل به بار آرد
نهال دشمني بركن كه رنج بيشمار آرد
چو مهمان خراباتي به عزت باش با رندان
كه درد سر كشي جانا گرت مستي خمار آرد
شب صحبت غنيمت دان كه بعد از روزگار ما
بسي گردش كند گردون بسي ليل و نهار آرد...
حافظ
رسيد مژده كه ايام غم نخواهد ماند
چنان نماند چنين نيز هم نخواهد ماند
من ار چه در نظر يار خاكسار شدم
رقيب نيز چنين محترم نخواهد ماند
چو پرده‌دار به شمشير مي‌زند همه را
كسي مقيم حريم حرم نخواهد ماند
چه جاي شكر و شكايت ز نقش نيك و بد است
چو بر صحيفه هستي رقم نخواهد ماند
غنيمتي شمر اي شمع وصل پروانه
كه اين معامله تا صبحدم نخواهد ماند
حافظ
صوفي ار باده به اندازه خورد نوشش باد
ور نه انديشه اين كار فراموشش باد
پير ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت
آفرين بر نظر پاك خطاپوشش باد
به غلامي تو مشهور جهان شد حافظ
حلقه بندگي زلف تو در گوشش باد
حافظ
در نظربازي ما بي‌خبران حيرانند
من چنينم كه نمودم دگر ايشان دانند
عاقلان نقطه پرگار وجودند ولي
عشق داند كه در اين دايره سرگردانند...
حافظ
باغبان گر پنج روزي صحبت گل بايدش
بر جفاي خار هجران صبر بلبل بايدش
اي دل اندربند زلفش از پريشاني منال
مرغ زيرك چون به دام افتد تحمل بايدش
رند عالم سوز را با مصلحت بيني چه كار
كار ملك است آن كه تدبير و تامل بايدش
تكيه بر تقوا و دانش در طريقت كافريست
راهرو گر صد هنر دارد توكل بايدش...
حافظ
با مدعي مگوييد اسرار عشق و مستي
تا بيخبر بميرد در درد خودپرستي
عاشق شو ار نه روزي كار جهان سر آيد
ناخوانده نقش مقصود از كارگاه هستي
دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم
با كافران چه كارت گر بت نميپرستي
سلطان من خدا را زلفت شكست ما را
تا كي كند سياهي چندين درازدستي...
حافظ
ياري اندر كس نميبينيم ياران را چه شد
دوستي كي آخر آمد دوستداران را چه شد
آب حيوان تيره گون شد خضر فرخ پي كجاست
خون چكيد از شاخ گل باد بهاران را چه شد
كس نميگويد كه ياري داشت حق دوستي
حق شناسان را چه حال افتاد ياران را چه شد
لعلي از كان مروت برنيامد سالهاست
تابش خورشيد و سعي باد و باران را چه شد
شهر ياران بود و خاك مهربانان اين ديار
مهرباني كي سر آمد شهرياران را چه شد...
حافظ
ما زياران چشم ياري داشتيم
خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم
تا درخت دوستي كي بر دهد
حاليا رفتيم و تخمي كاشتيم
گفت و گو آيين درويشي نبود
ورنه با تو ماجراها داشتيم
شيوه چشمت فريب جنگ داشت
ما خطا كرديم و صلح انگاشتيم...
حافظ
حافظ وظيفه ء تو دعا گفتن است و بس
در بند آن مباش كه نشنيد يا شنيد
حافظ
واعظان كاين جلوه در محراب و منبر ميكنند
چون به خلوت ميروند آن كار ديگر ميكنند
مشكلي دارم ز دانشمند مجلس بازپرس
توبه فرمايان چرا خود توبه كمتر ميكنند
گوييا باور نميدارند روز داوري
كاين همه قلب و دغل در كار داور ميكنند...
حافظ
عيب رندان مكن‌اي زاهد پاكيزه سرشت
كه گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نيكم و گر بد تو برو خود را باش
هر كسي آن دروَد عاقبت كار كه كشت...
حافظ
من اين حروف نوشتم چنانچه غير ندانست
تو هم ز روي كرامت چنان بخوان كه تو داني
حافظ
اي شرمزده غنچه‌ي مستور از تو | حيران و خجل نرگس مخمور از تو | |
گل با تو برابري كجا يارد كرد | كاو نور ز مه دارد و مه نور از تو حافظ |
| گر همچو من افتاده‌ي اين دام شوي | اي بس كه خراب باده و جام شوي | |
| ما عاشق و رند و مست و عالم سوزيم | با ما منشين اگر نه بدنام شوي حافظ |
اي كاش كه بخت سازگاري كردي | با جور زمانه يار ياري كردي | |
از دست جواني‌ام چو بربود عنان | پيري چو ركاب پايداري كردي حافظ |
قسام بهشت و دوزخ آن عقده گشاي | ما را نگذارد كه درآييم ز پاي | |
تا كي بود اين گرگ ربايي، بنماي | سرپنجه‌ي دشمن افكن اي شير خداي حافظ |
| از چرخ به هر گونه همي‌دار اميد | وز گردش روزگار مي‌لرز چو بيد | |
| گفتي كه پس از سياه رنگي نبود | پس موي سياه من چرا گشت سفيد حافظ |
اول به وفا مي وصالم درداد | چون مست شدم جام جفا را سرداد | |
پر آب دو ديده و پر از آتش دل | خاك ره او شدم به بادم برداد حافظ |
امشب ز غمت ميان خون خواهم خفت | وز بستر عافيت برون خواهم خفت | |
باور نكني خيال خود را بفرست | تا در نگرد كه بي‌تو چون خواهم خفت حافظ |
هر روز دلم به زير باري دگر است | در ديده‌ي من ز هجر خاري دگر است | |
من جهد همي‌كنم قضا مي‌گويد | بيرون ز كفايت تو كاري دگراست حافظ |
جز نقش تو در نظر نيامد ما را | جز كوي تو رهگذر نيامد ما را | |
خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت | حقا كه به چشم در نيامد ما را حافظ |
خــــرم آن روز كـــــز ايـــن منـــزل ويــــران بـــــروم
راحت جان طلبـــــم و از پــــي جـــانان بــــروم
گـــر چــه دانم كــه بــه جايي نبـرد راه غريب
مـن به بوي ســـر آن زلف پريشان بـــروم
دلــم از وحشت زندان سكـندر بگـــرفت
رخت بربندم و تا ملك سليمان بروم
چون صبا با تن بيمار و دل بـي‌طاقت
بـــه هـــــواداري آن سرو خرامان بـــروم
در ره او چــــو قلـم گـــر به سرم بايد رفت
بـا دل زخـــم كـــش و ديـــده گــــريان بــروم
نـــذر كـــردم گــــر از اين غـــم به درآيــم روزي
تا در ميكـــده شـــادان و غــــزل خــــوان بـــــروم
حافظ
اي پادشه خــــوبان داد از غــم تنهايي
دل بي تو به جان آمد وقت است كه بازآيي
دايـــم گـــل اين بستان شـــاداب نمــــي‌مــاند
دريـــــــاب ضعيـفـــان را در وقــــت تــــوانـايــــي...
حافظ
دوش از مسجد سوي ميخانه آمد پير ما
چيسـت ياران طريقت بعد از اين تدبير ما
ما مريدان روي سوي قبله چون آريم چون
روي ســوي خـــانـــه خمـــــار دارد پيــــر مـــا
در خــــرابات طريقت مـــا بـــه هــم منزل شويم
كـــاين چنيـــن رفتـــه‌ست در عهــــد ازل تقدير مـا
عقل اگر داند كه دل دربند زلفش چون خوش اســت
عــــاقلان ديـــوانه گـــــردند از پـــي زنجيــــــــر مــــــا
روي خوبــت آيتـــي از لطــف بـــر مــا كــشف كـرد
زان زمان جز لطف و خوبي نيست در تفسير ما
بـا دل سنگـــينت آيا هيـــچ درگيـــرد شبـــــي
آه آتشنـــاك و ســـوز سينـــه شبگيـــر مـــا
تيـر آه ما ز گـــردون بگـــذرد حافظ خموش
رحم كــن بر جان خود پرهيز كـن از تير ما
حافظ
حـاليـــا مـــصلحـــت وقــت در آن مـــي‌بـيـنـــم
كه كشم رخت به ميخانه و خوش بنشينــم
جام مي گــــيرم و از اهـــل ريا دور شــوم
يعنـــي از اهـــل جهـان پاكدلي بگزينم
جز صراحي و كتابم نبود يار و نديم
تا حريفان دغا را به جهان كم بينم
سر به آزادگي از خلق برآرم چون سرو
گر دهد دست كه دامن ز جهان درچينـــم
بس كـــه در خـــرقه آلـــوده زدم لاف صـــلاح
شـــرمسار از رخ ســـاقـي و مـــي رنگـــينم...
حافظ
المــــنه لله كـــــــه در مــيكـــــده باز است
زان رو كـــــه مـــــــــرا بــــر در او روي نيــــاز است
خم‌ها همه در جوش و خروشند ز مستي
وان مي كه در آن جاست حقيقت نه مجاز است
از وي همــــه مستي و غرور است و تكبر
وز مــــا همــــه بيچارگـــــي و عجــز و نيـاز است
رازي كــــه بر غير نگـــفتيم و نگـــــــوييم
با دوست بگـــــوييـم كــــه او محـــرم راز است...
حافظ
دوش ديــــدم كــــه مـلايـــك در ميـخــــانـــه زدنــد
گـــــل آدم بســــرشتنـــد و بــه پيمـــانــه زدنـــد
ســاكنـــان حـــــرم ستـــر و عفـــاف ملكـــوت
بــا مـــن راه نشيـــن بــاده مـستانــه زدنــد
آسمــــان بـار امـــانت نتـوانســت كــشيد
قــرعــــه كـــار به نام مـــن ديوانــه زدنــد
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون نــديدند حقيقت ره افسانه زدنــد
شكـــر ايزد كــه ميان من و او صلح افتاد
صـــوفيان رقص كـــنان ساغر شكرانه زدند
آتش آن نيسـت كــه از شعله او خندد شمع
آتش آن است كـــــه در خــــرمن پـــــروانه زدند
كـــــس چـــو حــافظ نگشــاد از رخ انديشه نقاب
تـا ســــر زلـــف سخـــن را بــــه قلـــم شـــانه زدند
حافظ
چو بشنوي سخن اهل دل مگو كه خطاست
سخن شناس نه‌اي جان من خطا اين جاست...
در انـــدرون مــــن خستـــه دل نـــدانــــم كــيســت
كــــه مـــن خموشـــم و او در فغــان و در غوغاست...
حافظ
گفتــم اي سلطـــان خوبان رحـم كــــن بر اين غـــريب
گفت در دنبال دل ره گــــم كـــند مسكـــــين غريب
گفتمــش مگـــذر زماني گـفت معـــذورم بــــدار
خانه پروردي چه تاب آرد غم چندين غريب...
حافظ
هـــر آن كــــه جانب اهـــل خدا نگــه دارد
خـــداش در همـــه حـــال از بلا نگــــــه دارد
حــديث دوست نگــويم مگر به حضــرت دوست
كــــــــه آشنــــا سـخـــــن آشنــــا نگـــــــه دارد...
حافظ
راهيست راه عشـــق كـــه هيچش كـــــناره نيست
آن جـــا جــز آن كـــه جـان بسپارند چـاره نيست
هر گه كه دل به عشق دهي خوش دمي بود
در كار خير حاجت هيچ استخاره نيست...
حافظ
بشنو اين نكته كه خود را ز غم آزاده كني
خـــون خوري گـــر طلب روزي ننهــاده كـــني
آخــرالامـــر گــــل كــوزه گـــران خواهــي شــــد
حاليـــا فكـــر سبــو كـــن كـــــه پـر از بـاده كنـــي
گـــــر از آن آدميــاني كـــــه بهشتت هوس است
عيـــش با آدمـــي اي چنــــد پـري زاده كنــــي
تكيــــه بر جاي بزرگان نتوان زد به گــــــزاف
مگر اسباب بزرگـي همه آماده كــني...
حافظ
اي نسيم سحر آرامگه يار كجاست
منزل آن مه عاشق كش عيار كجاست
شب تـار است و ره وادي ايمـــن در پيش
آتش طــور كـــجا موعــــد ديــدار كــــجاست
هــر كــــه آمـــد به جهان نقش خرابـــــي دارد
در خـــرابات بگــــوييد كــــه هشيـــار كـــجاست
آن كــــس است اهـــل بشارت كــــــه اشارت داند
نكــــته‌ها هست بســـي محـــرم اســـرار كــجاست
هـــــر ســــر مـــوي مــــرا بـا تـــو هـــزاران كــــار است
مـــا كـــجاييـــم و مـــلامـــت گـــر بـــي‌كـــار كـــجاست...
حافظ
گفتم من سودازده را كار بساز
گفتا كه لبم بگير و زلفم بگذار
در عيش خوش‌آويز نه در عمر دراز
خوش خوش بر از ايشان بتوان خورد به زر
نرگس كه كله دار جهان است ببين
كاو نيز چگونه سر درآورد به زر
شادي به دلم از او بسي مي‌آيد
پيوسته از آن روي كنم همدمي‌اشك
ز رنگ وي‌ام بوي كسي مي‌آيد
وز غصه كناره‌جوي مي‌بايد بود
اين مدت عمر ما چو گل ده روز است
خندان لب و تازه‌روي مي‌بايد بود
نرگس به هواي مي قدح ساز شود
فارغ دل آن كسي كه مانند حباب
هم در سر ميخانه سرانداز شود