صبح روز بعد، دخترك جعبه را نزد پدرش برد و گفت: بابا! اين هديه من است. پدر جعبه را از دختر خردسالش گرفت و آن را باز كرد. داخل جعبه خالي بود! پدر با عصبانيت فرياد زد: مگر نمي‌داني وقتي به كسي هديه مي‌دهي بايد داخل جعبه چيزي هم بگذاري؟ اشك از چشمان دخترك سرازير شد و با اندوه گفت: باباجان! من پول نداشتم ولي در عوض هزار بوسه برايت داخل جعبه گذاشتم. چهره پدر از شرمندگي سرخ شد. دختر خردسالش را بغل و او را غرق بوسه كرد.
ديروز به تاريخ پيوست. فردا معماست و امروز هديه است.
پرسيد: رودكي رو مي شناسي؟
گفتم: آره!
گفت: كي بوده؟
گفتم: خوب، شاعر بوده ديگه!
گفت: ديگه، ازش چي مي دوني؟
هيچ چيز ديگه اي نمي دونستم!
پرسيد: فردوسي رو چي؟
گفتم: آره بابا!!!
گفت: حتما فقط اسم فردوسي رو بلدي!؟... مي توني يه بيت از شاهنامه رو بخوني؟
گوشام قرمز شدن... نمي تونستم!!!
گفت: مولوي رو چطور؟... حافظ؟...
كاملا غافلگير شده بودم.
تا حالا شده وقتي از تاكسي پياده مي شي راننده بقيه پولتو اسكناس پاره بده؟ يا مثلا كرايه زياد بگيره؟ ميدونم. شده. حتما خيلي ام سوختي. اما مطمئنم نشده كه بگي الهي تصادف كني يا مثلا ضربه مغزي بشي بعدم طرف يهو جلو چشمات بيفته و الكي بميره.
ديروز عصر يه راننده زياد ازم پول گرفت. خيلي حرصم گرفتتو دلم گفتم: ايشالا دو قدم جلوتر تصادف كني. بعد ايستادم به تماشا. تاكسي ده، بيست، پنجاه قدم وتا جايي كه مي ديدمش رفت وهيچيش نشد. وقتي رسيدم خونه فكر كردم خوبه خدا زيادم ما رو تحويل نمي گيره. تصور كن همه دعاهاي احمقانه اين روزامون مستجاب مي شد.
"بله٬پدر!"
"بخون با هم حلش كنيم."
از كودكي پدر را علاقمند به حل جدول ديده بود. خود نيز به آن علاقه داشت.
"چشم. پرستار فرنگي٬ سه حرفيه."
مي دانست كه پدر فورا جواب آن را مي دهد.
"پرستار فرنگي؟ گفتي سه حرفيه؟"
"بله."
"هوم... نمي دونم..."
"نمي دونين؟" باخود انديشيد: ولي من جواب اين سٶال را از خود شما ياد گرفتم. بچه كه بودم٬كنارتون مي نشستم و با هم جدول حل مي كرديم. يادتون نيست كه يكي از همان روزها رسيديم به سٶال پرستار فرنگي و شما با اطمينان گفتيد: بنويس نرس! و من اولين بار اين كلمه را از زبان شما شنيدم و به خاطر سپردم. بعدهاكه در مدرسه٬ دوباره اين كلمه را در كلاس زبان انگليسي ديدم٬ چه اشتياقي درون خود حس كردم: من اين كلمه را خيلي وقت پيش بلد بودم!
"بعدي رو بخون پسر!"
مرد پايش را روي ترمز گذاشت .
اتومبيل با صداي ناهنجاري ايستاد .
سرش را از پنجره بيرون آورد و دهانش را باز كرد ............
صداي عصاي سفيد روي آسفالت سرد خيابان صدايش را بريد .
ـــ بابايي، مامان مي گه نماز مي خونين يا سفره بندازيم؟
ـــ ... و آل محمّد. باباجون، وضو گرفتم. تا سفره رو بندازين، بابايي هم اومده.
مسيحي مي نمود. فهميده بود مسلمان هستم و شيعه. جلو آمد و گفت: مي خواهم علي را در يك جمله تعريف كني.
يك جمله از جرج جُرداق مسيحي به ذهنم رسيد:" علي آن اقيانوس بي كرانيست كه قطره اشك يتيمي طوفانيش مي كند"
احساس كردم زير لب چيزي مي گويد مثل: اشهد ان...
...اما نه!
سرش را به زير انداخت و رفت.شا نه هايش اما تكان مي خورد.
بعد ها فهميدم يتيم بوده!
زن به پرنده نگاه كرد كه به جوجه‌هايش غذا مي‌داد.
آهي كشيد: چي مي‌شد اگه يه بچه داشتيم.
مرد گفت: اگه بخواي از ميوه‌ي ممنوعه مي‌خورم.
زن دست در نهر عسل فرو برد. همراه با جريان آن را تكان داد و گفت:
نه.نه،همان يك بار كافي بود.
اسكيمو: اگر من چيزي درباره گناهان و خدا ندانم آيا باز هم به جهنم مي‌روم؟
كشيش: نه، اگر نداني نمي‌روي.
اسكيمو: پس چرا مي‌خواهي اين ها را به من بگويي؟
دست ها را گذاشت پشت و به سمت حوّا رفت .
« ميداني آدم ؟ اينجا اصلا چيز جالبي ندارد . دلم ميگيرد »
آدم لبخند زد و مشتش را سمت حوّا گرفت
«بيا عزيزم . اينها را براي تو جمع كردم » و سنگريزه ها را توي مشت حوّا ريخت .
دوتايي به غروب افتاب خيره شدند و
آدم تمام دنيا را به حوّا هديه كرد.