ساعت فلش

       افــزوده مــيشود بـه تب انتـــظار مـنهر صبحدم كه ميدمد از مشرق آفتاب                        دارم امـيــــد اينكــه بيــايد نـگـار مــنعمــرم كــفاف ديـدن روي تــرا نـــداد                        باشـد كه بـعد من گذري بر مـزار من

 از آن روزي كه اربابم شود بيمار ميترسم

 رها كن صحبت يعقوب و دوري و غم فرزند

 من از گرداندن يوسف سر بازار ميترسم

 همه گويند اين جمعه بيا ! اما درنگي كن

 از اينكه باز عاشورا شود تكرار ميترسم ... 

جانم به لب رسيده بيا يار جاني ام

از باد ها نشاني تان را گرفته ام

عمري است عاجزانه پي آن نشاني ام

طي شد جواني من و رؤيت نشد رخت

" شرمنده جواني از اين زندگانيم"

با من بگو كه خيمه كجا مي كني به پا

آخر چرا به خاك سيه مي نشاني ام

در اين دهه اگر چه صدايت گرفته است

يك شب بخوان به صوت خوش آسماني ام

در روضه احتمال حضورت قوي تر است

شايد به عشق نام عمويت بخواني ام

هم پير قد خميدگي زينب توام 

هم داغدار آن دو لب خيزراني ام

اين روزها كه حال مرا درك مي كني

بگذار دست بر دل آتشفشاني ام

در به دري براي غلام تو خوب نيست

تأييد كن كه نوكر صاحب زماني ام 

دارد جوان سينه زنت پير مي شود ...

تقصير گريه هاي غريبانه شماست ...

دنيا غروب جمعه چه دلگير مي شود...

آيا نميرسد به حضورت دعاي ما؟

بي تو چه زود ميگذرد هفته هاي ما...

فردايي كه امروزش همه در غوغا است

فردايي كه امروزش را از عمق افكار خسته مردم مي بينم

كمي از ردِّ پاي توست جنگل ، كوه ، صحرا هم

تو از تورات و انجيل و زبور از نور لبريزي

تو قرآني ، زمين محو شكوهت، آسمان ها هم

عمر صد سال شبي چو تار آخر شد

گر چه مدحم همه در رساي يارم بود

اين عمل مانده به جا ونگار آخر شد

جرعه مي نوش زچشمه هاي انسان

يكي توان گفت كه چشمه سار آخر شد

روي دلدار و وصال يار ميمونست

اين مبارك همه اشكبار آخر شد

شرح ديدار و وصال فاش گفتن ني

بين كه منصور سرش به دار آخر شد

اي خدا در دو جهان چو رمز ورازم را

آشكارش نكني كه كار آخر شد

اي جلالي زچه ذكر يا علي گويي

يا علي گوي كه انتظار آخر شد

 جلوه هاي نور رويت ديدنيست                     بوسه از لعل لب تو چيدني است

در كنار سفره ي احسان تو                              جام عشقت با لقا نوشيدنيست

                               پيش رو افق در افق سرخ، پشت سر كران تا كران سبز

خاك زير پاي تو روشن ، باد با نگاه تو آتش

                              مي شود به وقت حضورت ، چشمه چشمه آب روان سبز

در آئينه ها زلال نورش جاريست            

    در مسجد جمكران حضورش جاريست

در خلوت عشاق دل افروخته اش        

         انوار دل آراي ظهورش جاريست

رسيدي و پرو بال فرشته ها واشد         

     شب از كرانه ي هستي گذشت ،فرداشد

تو آمدي و به يمن نگاه تازه تو         

           خطوط مبهم و مخدوش عشق خوانا شد

به تماشاي طلوع تو جهان چشم براه                 به اميد قدمت كون و مكان براه 

در شبستان شهود اشك فشان دوخته اند          مه شب تا سحر خلوتيان چشم براه

دلم گرسبز مانده در زمستان از بهار توست    

    تمام باغ هاي سبز ساحل يادگار توست

از اقيانوس مي پرسم نشان خانه سبزت         

      كه دريا قسمتي از شعرهاي انتظار توست

مهي كه راز جمالش هنوز سربسته است     

     به غارت دل سودائيان كمر بسته است

به يازده خم مي گرچه دست ما نرسد       

     بده پياله كه يك خم هنوز سربسته است

هجران جانان تا به چند؟ آن ياركو، آن يار كو؟    

       تاكي بود قرآن نهان؟ ديدار كو، ديدار كو؟

اي عاقلان ديوانه ام ، زنجير زلف يار كو؟             

       بر شعله هاي شوق دل ، پروانه ي دلدار كو؟

در بزم ولا جام هدايت مهديست                     مقصود ز نور بينهايت مهديست

ثبت است كه در جريده عالم قدس                     گلواژه روشن هدايت مهديست

همين كه گام مي زني به خلوت خيال من

سرشك شوق مي چكد ز چشم اشكبار من 

كنون نگاه مست توست كه مي برد قرار من        

    بيا طبيب درد من بيا بمان كنارمن

آقا نگاهت سوي آهوهاست مي دانم             دستان پاكت مثل من تنهاست مي دانم

آقا اگر تو بر نمي گردي دليل آن                 در دست هاي پرگناه ماست مي دانم

با نام تو راه عشق آغاز شود                         شب با نفس سپيده دم ساز شود 

با نام  تو اي بهار جاري در جان                      يك باغ گل محمدي باز شود

عشق،يعني عشق يعني انتظار                          در فراق تك سواري بي قرار

عشق يعني واهمه بي واهمه                             خادم المهدي شدن بي خاتمه

كوچه كوچه جستجو خانه خانه در گذار        قلب من شكفته است در بهار انتظار

آخرين گل محمديست اين كه مي رسد زراه       هم تبار نرگس است در تبسم بهار

آه مي كشم تو را با تمام انتظار                    پرشكوفه كن مرا اي كرامت بهار

مي رسد بهار من ، بي شكوفه ام هنوز            آفتاب من بتاب، مهربان من ببار

نشسته در دو چشم تو نگاه بي قرار من        بيا گره گشا گره گشا زكار من

كنون نگاه مست توست كه مي برد قرار من    بيا طبيب درد من هميشه غم گسار من

آقا بيا بخاطر باران ظهور كن                    مارا از اين هواي سراسيمه دور كن

وقتي براي بدرقه ي عشق مي روي             از كوچه هاي خسته ما هم عبور كن

ظهور كن نگار من بيا كه از سر شعف        فداي قامتت كنم دو چشم اشك بار را

مام لحظه هاي من فداي يك نگاه تو            بيا و پاك كن زدل حديث انتظار را

بيا دوباره پاك كن زجاده ها غبار را            به عاشقان نويد ده رسيدن بهار را 

ببين دلم گرفته و بهانه مي كند تورا            به من بگو كه مي رسي ، زدل مبر قرار را

منم سرگشته‌ي حيرانت اي دوست           كنم يك باره جان قربانت اي دوست

خليل آسا ز شـوق وصـل كـويت           دهم سر بر سـر پيمانت اي دوست

دلــي دارم در آتــش خـــانه كــــرده            ميـــان شعـــله هـــا كـاشانه كـرده

دلـــي دارم كه از شــــوق وصـــالـت           وجـــودم را ز غـــم ويـــــرانه كــرده

مـــن آن آواره‌ي بشــكسـته حــالـم            ز هجـــرانت بـــتـــــا رو  بـــــر زوالـم

منــم آن مـــرغ ســـرگــردان و تنهـا            پريشــان گشته شد يكبـــاره حـالم

سـحـر ســـر بـــر سـرسجاده كردم            دعــــايي بهــــر آن دلـداده كـــــردم

زحسرت ساغر چشمانم ‌اي دوست            لبـــانت يكســـره از بــــاده كــــردم

دلا تــا كـــي اسيـــر يـــاد يـــــــاري            ز هجــــر يــــار تـــا كــي داغـــداري

بگــو تـــاكــي ز شــوق روي ليـــلي            چـــو مجنـــون پـــريشــان روزگـاري

پـــريشـــانم پــريشـــان روزگــــــارم            مــن آن ســرگشته ي هجــر نگارم

كنــــون عمـــريست بـا اميد وصـلت            درون سينـــه آســـــايــش نــــدارم

ز هجـــرت روز و شـب فــريـــاد دارم            ز بيدادت دلـــي نـــــاشــــــاد دارم

درون كوهــســـار سيـنـه ي خــــود            هـــزاران كشـــته چـون فـرهاد دارم

چـــــرا اي نــــازنيــنم بـــي وفـــايي           دمـــا دم بــــا دل مـــن در جفــايـي

الا كه راز خدايي ، خدا كند كه بيايي

تو نور غيب نمايي ، خدا كند كه بيايي

شب فراق تو جانا خدا كند به سرآيد

سرآيد و تو برآيي ، خدا كند كه بيايي

دمي كه بي تو سر آيد خدا كند كه نيايد

الا كه هستي مايي ، خدا كند كه بيايي

الا كه راز خدايي ، خدا كند كه بيايي

تو نور غيب نمايي ، خدا كند كه بيايي

شب فراق تو جانا خدا كند به سرآيد

سرآيد و تو برآيي ، خدا كند كه بيايي

دمي كه بي تو سر آيد خدا كند كه نيايد

الا كه هستي مايي ، خدا كند كه بيايي

فسرده غنچه گلها فتاده عقده به دلها

تو دست عقده گشايي ، خدا كند كه بيايي

ز چهره پرده بر افكن به ظلم شعله در افكن

تو دست عدل خدايي ، خدا كند كه بيايي

نظام هر دو جهاني امام عصر و زماني

يگانه راهنمايي ، خدا كند كه بيايي

تو مشعري عرفاتي ، تو زمزمي تو فراتي

تو رمز آب بقايي ، خدا كند كه بيايي

دل مدينه شكسته حرم به راه نشسته

تو مروه اي تو صفايي ، خدا كند كه بيايي

به سينه ها تو سروري به ديده ها همه نوري

به دردها تو دوايي ، خدا كند كه بيايي

ترا به حضرت زهرا ، بيا ز غيبت كبري

دگر بس است جدايي ، خدا كند كه بيايي

ديدنت ارزش آواره شدن هـــــــــــــــم دارد

كسي نيامده جز او سر قرار خودش

چه انتظار عجيبي ست اينكه شب تا صبح

كسي قنوت بگيرد به انتظار خودش

ازهجرتوسينه چاك بودن عشق است

آن لحظه كه راه مي روي آقاجان

زيرقدم تو خاك بودن عشق است

  سپندوار ز كف داده ام عنان ، بي تو

ازآن زمان كه فروزان شدم زپرتو عشق

 چو ذره ام به تكاپوي جاودان ، بي تو

گـزاره غـم دل را مـگـر كـنـم چـو امـيـن

 جدا ز خلق به محراب جمكران ، بي تو

شقايق هاي شادي بشر، در شبستان شيدايي تو مي كاود 

و شايسته ترين بندگان خدا، شب ها و روزها، شرط تداوم حيات خويش را در آويختن به شاخه طوباي محبت تو مي دانند.

يارا !!دلها به ياد تو مي تپد و روشني نگاه منتظران به افق خورشيد ظهور توست ...

اي برترين افق براي پرواز پرندگان آرزو !!

اي تجلي آبي ترين آسمان اميد !!

اي منتهاي برترين خيال هستي !!

اي آرمان همه چشم انتظاران !!

دنيا نيازمند ظهور توست، و قلب انسانها به شوق زيارت روي دلرباي تو مي تپد.اي قلب عالم امكان !!بيا و گـَرد گامهايت را توتياي چشمانمان قرار ده.

بيا كه نواي دل انگيز توحيدت را با گوش جان شنواييم.

مولا جان بيا ...

 ظهور كن كه پريشان شدن بس است گريه ... 

فراق ... گريه ... فراق ... اين چه رسمي است؟!ديگر بس است اين همه گريان شدن بس است

تا كي گناه پشت گناه ايّها العزيز؟!

تا كي اسير لذّت عصيان شدن؟! 

بس است خسته شدم از اين همه بازي روزگار

مغلوب نفس خاطي و شيطان شدن بس است

سرگرم زندگي شدنم را نگاه كن

بر سفره هاي غير تو مهمان شدن بس است 

دستان پاكت مثل من تنهاست، مي دانم

آقا دلت در هيچ ظرفي جا نمي گيرد

جاي دل تو وسعت درياست ، مي دانم

مي آيي و با دستهايت پاك خواهي كرد

اشكي كه روي گونه مان پيداست ، مي دانم

برگشتنت در قلب هاي مرده مردم

همرنگ طوفاني ترين درياست ، مي دانم

جاي سرانگشتان پر نورت در اين ظلمت

مانند رد باد بر شنهاست ، مي دانم

در باور كوتاه اين مردم نمي گنجد

وقتي بيايي اول دعواست ، مي دانم

اي كاش برگردي كه بعد از اين همه دوريي

ك بار حس بودنت زيباست ، مي دانم

آقا اگر تو برنمي گردي دليل آن

در چشمهاي پر گناه ماست ، مي دانم

كي باز ميگردي ، برايم بودن با توزيباترين آرامش دنياست ، مي دانم

تو باز مي گردي اگر امروز نه ،

 فردااز آتشي كه در دلم پيداست ، مي دانم

آقا جانم...مولا!

هفت سين سفره ي شما چيست؟

سوز دل؟

سرماي غربت؟

سنگيني يك بغض؟

سيل اشك؟

سكوت ِ تلخ؟

سجاده و اشك؟

ساعتي كه عقربه ندارد؟!

هفت سين ما كه از قرار پر از سرور و سلامتي و ...است

اما...

نه!

باور كن...بدون تو هفت سين اين دل جز سيل اشك،جز سوز دل...

اصلا بدون تو اين دل سين ندارد...

همش بغض است و دلتنگي و آه و حسرت...

هنوزم دل بي تو بي قرار است

هنوز خواب ميبينم به شب ها

همان مردي كه بر اسبي سوار است

همان مردي كه جمعه آيد روزي

همان مردي كه پايان انتظار است

پس:

كنار پنجره اي مي نشينم كه به سمت جاده ي انتظارت باز است

و با چشم دل راه آمدنت را مي نگرم

و با انتظاري كه از تمام وجودم شعله ور شده است

براي ظهورت دعا مي كنم.

ظهور چيست؟

همان آمدن توست

كه گشايش بزرگي براي ماست

و مانند بيرون آمدن خورشيد از فلق باعث روشنايي واميد است