...
شاملو
مىتواند
خشكى باشد و فرياد عطش:
سكوتگندم
مىتواند
گرسنهگى باشد و غريو پيروزمندانهى قحط:
همچنان كه سكوت آفتاب
ظلمات است ـ
اما سكوت آدمى فقدان جهان و خداست:
غريو را
تصوير كن!
شاملو
تو نمي‌داني نگاهِ بي‌مژه‌ي محكومِِ يك اطمينان
وقتي كه در چشمِِ حاكمِ يك هراس خيره مي‌شود
چه دريايِي‌ست!
تو نمي‌داني مُردن
وقتي كه انسان مرگ را شكست داده است
چه زنده‌گي‌ست!
شاملو
بي تو خورشيد سرد غروبم
بي تو بي‌نام و بي‌سرگذشتم.
بي تو خاكسترم
بي تو، اي دوست!
شاملو
ياران ناشناخته ام
چون اختران سوخته
چندان به خاك تيره فرو ريختند سرد
كه گفتي
ديگر، زمين، هميشه، شبي بي ستاره ماند.
آنگاه، من، كه بودم
جغد سكوت لانه تاريك درد خويش،
چنگ زهم گسيخته زه را
يك سو نهادم
فانوس بر گرفته به معبر در آمدم
گشتم ميان كوچه مردم
اين بانگ با لبم شررافشان:
آهاي !
از پشت شيشه ها به خيابان نظر كنيد!
خون را به سنگفرش ببينيد! ...
اين خون صبحگاه است گوئي به سنگفرش
كاينگونه مي تپد دل خورشيد
در قطره هاي آن ...
شاملو
نغمه نيستم كه بخواني
صدا نيستم كه بشنوي
يا چيزي چنان كه ببيني
يا چيزي چنان كه بداني
من درد مشتركم
مرا فرياد كن ...
شاملو
دوست بدارد
قلبي كه دوستش بدارند
شاملو
يك لحظه ميتوانستم اي كاش
بر شانه هاي خود بنشانم
اين خلق بيشمار را،
گرد حباب خاك بگردانم
تا با دو چشم خويش ببينند كه خورشيدشان كجاست
و باورم كنند
شاملو
از آفتاب ياد بگيرند
كه بي دريغ باشند
در دردها و شاديهايشان
حتي
با نان خشكشان
و كاردهايشان را
جز از برايِ قسمت كردن
بيرون نياورند ...
شاملو
و انسان با نخستين درد
در من زنداني ، ستمگري بود
كه به آواز زنجيرش خو نميكرد
من با نخستين نگاه تو آغاز شدم ...
شاملو
من چه بي شرمم اگر فانوس عمرم را، به رسوائي نياويزم
بر بلندِ كاجِ خشكِ كوچه بن بست
گر بدين سان زيست بايد پاك
من چه ناپاكم اگر ننشانم از ايمان خود چون كوه،
يادگاري جاودانه بر تراز بي بقاي خاك...
شاملو
پرواز خواهيم داد
و مهرباني
دست زيبايي را خواهد گرفت
و من آن روز را انتظار مي كشم
حتي روزي كه نباشم
شاملو
شك كرده بودم
به هنگامي كه شانه هايم
از توان سنگين بال
خميده بود...
شاملو
كوچك
همچون گلوگاه پرنده اي
هيچ كجا ديواري فرو ريخته برجاي نمي ماند
ساليان بسياري نمي بايست
دريافتي را
كه هر ويرانه نشان از غياب انساني است ...
شاملو
و عشق را
كنار تيرك راه بند
تازيانه مي زنند
عشق را در پستوي خانه نهان بايد كرد...
روزگار غريبي است نازنين...
آنكه بر در مي كوبد شباهنگام
به كشتن چراغ آمده است
نور را در پستوي خانه نهان بايد كرد...
شاملو