معرفی وبلاگ
بسم الله الرحمن الرحیم
خدایا.....
یاریم کن نگاهم...
در افق این فضای مجازی...
جز برای تو....نبیند
و انگشتانم ...
جز برای تو ...
کلیدی را فشار ندهند...
***********************
وقتی به علاوه خدا باشی منهای هر چیزی زندگی می کنی.
***********************
میلیون ها زن ایرانی در انقلاب سال 1357 با قدرت هر چه تمام تر پا در صحنه نهادند. حضور زنان در به پیروزی رسیدن انقلاب اسلامی چندین شکل داشت. برخی اخبار را گردآوری یا جزوه هایی را توزیع می کردند، بقیه به فعالان سیاسی مورد حمله یا زخمی ها پناه می دادند، بسیاری فعالانه در خیابان ها به راهپیمایی و تظاهرات می پرداختند، برخی تا آن جا پیش رفتند که در سنگر سازی در برابر نیروهای رژیم طاغوت کمک می کردند و حتی تعدادی از آنان اسلحه به دست گرفتند و به مبارزه پرداختند.
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 2017723
تعداد نوشته ها : 4398
تعداد نظرات : 99
...
Rss
طراح قالب
موسسه تبیان
خواهرش بهش گفته بود «آخه دختر رو كه تا حالا قيافه ش رو نديده اي ، چه جوري مي خواي بگيري؟ شايد كچل باشه.» گفته بود « اون كچله رو هم بالاخره يكي بايد بگيره ديگه !»
خم شد صورتش را بوسيد و آهسته صداش كرد. ابراهيم بيدار شد، نشست. اوستا آمده بود هرطور شده، ناراحتي آن روز را از دل او درآورد و بَرش گرداند سر كار.
اوستا مي گفت «صد بار اين بچه را امتحان كردم؛ پول زير شيشه ي ميز گذاشتم، توي دخل دم دست گذاشتم. ولي يه بار نديدم اين بچه خطا كنه.»
چهار زانو مي شد و دست هاي ابراهيم را در دستانش مي گرفت. نگاه هاي ابراهيم به لب هاي او خيره مي شد. كلام به كلام مي گفت و او تكرار مي كرد. يواش يواش، چشم در چشم هم، آيه به آيه مي خواندند، تا اين كه او ساكت مي شد و ابراهيم ادامه مي داد.
ابراهيم سرش با مداد و كاغذهاش گرم بود. اين كار را از بازي كردن توي كوچه با بچه هاي محل بيش تر دوست داشت. با صداي مادر لب هاش را جمع كرد و گفت «خب، دوست دارم ديگه.»
ابراهيم بود. سرش را از بين گندم ها كه دسته دسته روي هم تل انبار شده بودند،در آورده بود. من و بابا جون هاج و واج مانده بوديم كه آن جا چه كار مي كند.
ديشب مانده بود سر زمين؛ گندم ها را چيده بوديم و بايد يك نفر مي ماند كه دزد به آن ها نزند. ابراهيم گفت «ديشب چند تا شغال اومده بودند. منم كه تنها بودم اومدم وسط گندم ها قايم شدم.» فكرش هم وحشت ناك بود. بهش نزديك تر شدم «اگه مادر بفهمه چي مي گه؟ دادا! حالا نترسيدي؟» ابراهيم زير چشمي نگاهم كرد و با غرور گفت «نه دادا، خدا بزرگه.»
صبح زود، مهدي برگشت جبهه.
مي گفت قيافه برايم مهم نيست. قبل از عقد، هميشه سرش پايين بود. نگاهم نمي كرد. هيچ وقت نفهميد براي مراسم دستي توي صورتم برده بودم.
مادر گفت «آقا مهدي! اين كه نمي شه هر دو هفته يك بار به منير سر بزنين. اگه شما نرين جبهه، جنگ تعطيل مي شه؟»
مهدي لبخند مي زد و مي گفت «حاج خانم! ما سرباز امام زمانيم. صلوات بفرستين.»
خانواده ام مي خواستند مراسمي بگيرند كه فاميلمان هم باشند، براي معرفي دامادشان. نشد. موقع عمليات بود و مهدي نمي توانست زياد بماند.
علي اگر من شهيد شدم نكنه گريه كني و بگويي من تنها هستم و بايد برگردم!
ساعت 12 شب سوّم مرداد از ما خواستند اسلحه بگيريم، و همراه نيروهاي‌ديگر سريع به طرف تنگه حركت كنيم.
ساعت 4 صبح با مسؤولين براي بازديد از منطقه رفتيم. ساعت 10 صبح‌اطلاع دادند دو دسته نيرو جلوي تنگه بفرستند. من و عمو نيز از نيروهاي اعزامي‌بوديم. عمو در راه به من گفت:
اگر من شهيد شدم تو ناراحت نباش. دعا كن خداوند شهادت را نصيب ما هردو نفر سازد .
در مسير مجبور شديم نرسيده به يال، توقف مي‌كنيم. دشمن روي يالها بود،و ما را زمين‌گير كرده بود .
پايين يال سازماندهي شديم. ساعت 4 بعد از ظهر درگيري شروع شد. مابالاي يال سمت راست بوديم. در آن موقع 15 نفر از منافقين از وسط يال به ماحمله كردند.
بچه‌ها با رشادت و ريختن آتش در پشت خاكريزها آنها را فراري دادند .
عده‌اي از منافقين زنان فاسدي بودند كه از صحنه مي‌گريختند. عموحسن‌مرا صدا زد. با كمك عمو خاك‌ها را برمي‌داشتيم و براي خود سنگر درست‌مي‌كرديم .
ناگهان منافقين به طرف خاكريزها حمله كردند. شهيد حاج‌عبداللّه عرب‌نجفي گفت: اينجا حق‌ّتقدم با بزرگترهاست. من گفتم: هركس همنام عملّيات‌باشد حق‌ّ شهادت را هم دارد. رمز عملّيات يا علي(ع) بود. بوي دود و باروت فضا راپر كرده بود.
نيروها زخمي و شهيد و پراكنده بودند. فرياد يامهدي، يازهرا، ياعلي واللّه‌اكبر دشمن را مي‌ترساند. اوّلين تانك دشمن به خاكريز رسيد و درگيري‌شروع شد. بامداد روز 4 مرداد هم درگيري شديدي آغاز شد. ديگر عمو را گم كرده‌بودم.
بچه‌ها مرتب تانكها را مي‌زدند و به سمت دشمن حمله‌ور مي‌شدند.
در يك آن صداي عمو در گوشم پيچيد. به دنبال صدا مي‌گشتم. ناگهان چندنفر زخمي ديدم. با عجله خودم را به آنها رساندم. عمو لبخندي بر لب داشت. مراتنها رها كرد و خود به سوي آسمانها پر كشيد.
آن سالها كه زمين لرزه‌هاي پياپي در گرمسار همه را كلافه كرده بود. اغلب‌مردم از هلال احمر چادر گرفته بودند و در خارج از ساختمان در چادرمي‌خوابيدند. ولي ما چادر نداشتيم و همه درها و پنجره‌ها را باز گذاشته بوديم تاهنگام زلزله سريع فرار كنيم.
مدتي بود كه از غلامرضا بي‌خبر بوديم. تا اينكه شبي ساعت 12 آمد يك‌چادر 12 نفره آورد و همان نيمه شب آن را روبراه كرد و ما، در چادر خوابيديم.ساعتي بعد زلزله شديدي آمد و پنكه و مقداري از سقف اتاِ را فرو ريخت. همه‌گفتيم غلامرضا فرشته نجات خانواده شد.
شهيد غلامرضا مربي كميته‌ي تخريب سپاه پاسداران و عضو مركزي سپاه‌تهران بود كه ضمن انجام مأموريتي در سردشت در سال 68 بر اثر انفجار مين به‌درجه رفيع شهادت نائل گشت.
در يكي از عمليات‌ها، محمدرضا از ناحيه دست راست هدف تير مستقيم‌كلاش قرار مي‌گيرد. ارپي‌جي‌اش بر زمين مي‌افتد. چشمهايش بر اثر خونريزي‌مي‌سوزد. امّا راضي نمي‌شود كه او را به عقب ببرند. از دوستانش ميخواهد باچفيه دستش را ببندند. با همين مجروحيت چندين تانك دشمن را به آتش‌مي‌كشد.
بعد از مدتي دست چپ ايشان هم بر اثر تير كلاش مجروح مي‌شود. ازرزمندگان ميخواهد كه زير پيراهن او را به دست چپش ببندند. بچه‌ها كه‌اينگونه مقاومت او را مي‌بينند روحيه مي‌گيرند و بر دشمن مي‌تازند. امّا ازمحمدرضا مي‌خواهند به عقب برگردد. ولي باز هم نمي‌پذيرد.
نزديك پل دجله، پاي ايشان هم مورد هدف قرار مي‌گيرد و پوتين‌هاي او پر ازخون مي‌گردد. يكي از رزمندگان او را روي دوش مي‌گيرد و به پشت خط مي‌برد.
در پشت خط جوياي برادرش مي‌شود. به او مي‌گويند حميد سالم است. امّادقايقي بعد حميد را در حالي كه روي برانكارد خوابانده‌اند از آنجا عبور مي‌دهند.محمدرضا اين صحنه را مي‌بيند و حميد را از دستهاي بلند و كشيده‌اش كه‌آويزان شده‌اند مي‌شناسد. به طرف برانكارد مي‌رود پتويي را كه رويش كشيده‌بودند كنار مي‌زند. با جسد برادر رو به رو مي‌شود. محمدرضا پس از برگزاري‌مراسم حميد دوباره به جبهه مي‌رود. در عملّيات 22 بهمن سال 64 مفقودمي‌گردد. عاقبت در سال 1376 پيكر مطهّرش را فرشتگان آسماني به گلزار شهدامي‌سپارند.
خاطره كوتاهي از پدر بزرگوارم شهيد محمد مظفري نقل مي‌نمايم. ايشان‌علاقه عجيبي به شهادت داشت. براي رسيدن به معبود تلاش مي‌كرد. پدرم‌اعتقاد داشت تا زماني كه به طور واقعي به خداوند عشق نورزد و عاشق خدا نشودبه آرزويش نخواهد رسيد.
ايشان مرتّب در نماز طلب شهادت مي‌نمود. وي شغل نانوايي داشت و تامدتها از اين طريق امرار معاش مي‌نمود. امّا در سال 1362 به طور كلي دنيا وزندگي دنيوي را كنار گذاشت و به خانه معشوِ رفت. ايشان سه بار به جبهه رفت.
بعد از مجروح شدن ايشان، مادر و اقوام ديگر تلاش نمودند تا وي را از اعزام‌مجدّد منصرف سازند. امّا هرچه مي‌گفتند آتش عشق ايشان شعله ورتر مي‌گشت.ايشان جمله‌اي را هميشه تكرار مي‌نمود و مي‌گفت: «اينجا آزمايشگاه بزرگ‌انسانهاست، نه جبهه جنگ.»
براي خودش واقعاً همينطور بود. هر بار كه سالم از جبهه برمي‌گشت باورداشت كه اشكالي در قلب خود دارد و بايد با خلوص بيشتر آن را برطرف سازد تالياقت شهادت را پيدا نمايد.
اين انسان وارسته گرچه تا كلاس چهارم ابتدايي بيشتر سواد نداشت امّاانساني به تمام معنا فهيم و آگاه بود سرانجام در سال 1363 شربت گواراي‌شهادت را با اشتياِق زياد نوشيد
اقوام درجه اول را در مرحله اول دسته بندي مي كرد و از آنها ديدن مي كرد و اقوام و فاميل درجه دوم را در مرحله بعدي قرار مي داد و اگر اين وقت به همه نمي رسيدبقيه را در سفرهاي بعدي كه معمولاً در سال دو سه سفر مي شد برنامه ريزي مي كردو به ترتيب به همه سر مي زد و هر كس را كه نديده بود مي ديد. هر جا هم مي رفت ربع ساعت مي نشست و برمي خاست . البته پيش خواهرانش بيشتر مي نشست . درهمه اين ديدارها رفتار ايشان احترام آميز و در عين حال احترام برانگيز بود. در اين ديدارها خيلي با بچه ها صميمي مي شد. مثلاً از آنها مي پرسيد چه چيزهايي رادوست داري ، به چه بازي يي علاقه داري . گاهي هم از درسشان سؤال مي كرد.
يك روز همراه عده اي از طلاب خوش ذوق و خوش فكر حوزه از جمله شهيدمطهري و تني چند تصميم گرفتيم در ماه محرم به مناطقي برويم كه معمولاً هيچ كس نمي رفت و رفتن به آن بلاد هم مشكل و هم دور بود. قرار شد بعد از آن هم بياييم و ديدني ها را براي هم تعريف كنيم .
بعد از تمام شدن ماه محرم و بازگشت ما به حوزه ، نكته درخور توجه اين بود كه نكات مشابهي از برداشت ها داريم و احساس كرديم مي توانيم با هم كار كنيم .
به دنبال اين جريان شروع به پي ريزي يك سري مطالعه و تقسيم آن بين هم كرديم . در رشته هاي مختلف از جمله : تاريخ اديان ، تاريخ مسيحيت و مسئله ماترياليسم و اسلام و ساير مسائل و نتايج را هم در جلسه عمومي مطرح مي كرديم .
دكتر بهشتي مي گفت همراه با آقاي منتظري كتاب «بر ويرانه هاي مذهب ماترياليسم » را مورد مطالعه قرار داديم كه اين كتاب متعلق به فريد وجدي و ازكتابهاي خوبي بود كه آن زمان در دسترس قرار داشت .
هيچ وقت ما را تحقير نكرد در حضور ديگران و حتي در غير حضور ديگران و نه حتي در تنهايي به ما اهانت نكرد. در نهايت اگر خيلي از ما ناراحت مي شد محكم تربا ما صحبت مي كرد اما باز اين امر به گونه اي نبود كه در ما شكستگي شخصيت ايجاد كند و از اين جهت هميشه مطمئن بوديم حريم ما محفوظ است و از طرف ايشان مخدوش نخواهد شد.
ايشان هيچ وقت ما را استهزا نكرد و با ديگران مقايسه نكرد كه مثلاً ببينيد پسرفلاني چطور است . دربارة نماز با اينكه حساسيت زيادي از خود نشان مي داد اماهيچوقت احساس تكلفي از ايشان در رابطه با نمازمان احساس نمي كرديم و من يادندارم كه مثلاً با لحن خاصي بگويد فلاني پاشو وقت نماز است ، يا چرا بلندنمي شوي نمازت را بخواني و...
سيدمحمدرضا بهشتي
.