معرفی وبلاگ
بسم الله الرحمن الرحیم
خدایا.....
یاریم کن نگاهم...
در افق این فضای مجازی...
جز برای تو....نبیند
و انگشتانم ...
جز برای تو ...
کلیدی را فشار ندهند...
***********************
وقتی به علاوه خدا باشی منهای هر چیزی زندگی می کنی.
***********************
میلیون ها زن ایرانی در انقلاب سال 1357 با قدرت هر چه تمام تر پا در صحنه نهادند. حضور زنان در به پیروزی رسیدن انقلاب اسلامی چندین شکل داشت. برخی اخبار را گردآوری یا جزوه هایی را توزیع می کردند، بقیه به فعالان سیاسی مورد حمله یا زخمی ها پناه می دادند، بسیاری فعالانه در خیابان ها به راهپیمایی و تظاهرات می پرداختند، برخی تا آن جا پیش رفتند که در سنگر سازی در برابر نیروهای رژیم طاغوت کمک می کردند و حتی تعدادی از آنان اسلحه به دست گرفتند و به مبارزه پرداختند.
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 2005074
تعداد نوشته ها : 4398
تعداد نظرات : 99
...
Rss
طراح قالب
موسسه تبیان
حضوريك‌گنجشك‌در روبه‌روي‌سنگر در كنار خاكريز توّجه‌همه ما را به‌خود جلب‌كرده‌بود. در زماني‌مشخّص‌با بلندشدن‌صداي‌جيك‌جيكش‌از سنگر بيرون‌مي‌آمديم و به‌تماشاي‌او مي‌نشستيم.بيشتر اوقات‌نزديكي‌هاي‌اذان‌ظهر مي‌آمد. همراه‌با اذان‌مي‌خواند.غم‌از صدايش‌مي‌باريد. و بعد از تمام‌شدن‌اذان، پرمي‌كشيد ومي‌رفت. بچّه‌ها تصميم‌گرفتند هر روز قبلاز رسيدن‌گنجشك‌مقداري‌نان‌خشك‌خُرد شده‌براي‌او بريزند تا رابطه بهتري‌با اوبرقرار كنند، عجيب‌بود، حالا به‌دفعات‌بيشتري‌به‌همان‌مكان‌مي‌آمد. كم‌كم‌آمدن‌و رفتن‌اين‌گنجشك‌به‌يكي‌از عجايب‌گردان‌ِ ماتبديل‌شده‌بود.امّا آنروز، نزديكي‌هاي‌ظهر قبلاز اينكه‌صداي‌گنجشك‌به‌گوش‌برسد، يكياز بچّه‌ها رو به‌من‌كرد و گفت: محمّد آمدن‌اين‌گنجشك‌عادي‌نيست.منظورت‌چيه؟ با خودت‌فكر نكردي‌چرا اين‌گنجشك‌در ساعتي‌مقرّر درمكان‌مشخصّي‌مي‌نشيند و بعدمي‌پرد و مي‌رود؟سخنانش‌مرا به‌فكر فرو برد. يعني‌ممكنه‌پيغامي‌داشته‌باشد؟ امروز ظهر مشخص‌ّ ميشه...دلم‌گواهي‌اتفاقي‌خاص‌را مي‌داد. گنجشك‌قبل‌از اذان‌از اوج‌آسمان‌به‌روي‌زمين‌فرود آمد. دوباره‌با نوك‌خود، زمين‌را هدف‌قرارداد. آهسته‌آهسته‌به‌او نزديك‌شديم. حسي‌عجيب‌ما را به‌طرف‌گنجشك‌مي‌كشاند. كاملاً به‌او نزديك‌شده‌بوديم، هنوز مي‌خواند.اذان‌تمام‌شده‌بود. آرام‌پر زد و كمي‌دورتر بر روي‌زمين‌نشست. ما رانظاره‌مي‌كرد. بچه‌ها بياييد زمين‌را بكنيم.و كندن‌ما شروع‌شد.... خداي‌من... در برابر ما سَرِ شهيدي‌كه‌تير به‌جمجمه‌اش‌خورده‌بود، آشكار شد.... و لحظاتي‌بعد جسد به‌خون‌نشسته‌اش.... گنجشك‌آن‌روز روي‌سر ما چرخي‌زد و رفت‌وديگر برنگشت.
حالم‌بدجوري‌به‌هم‌خورده‌بود.مهمان‌داشتيم. حضور مهمان‌هاو بدحالي‌من، دَمَقم‌كرده‌بود. نمي‌خواستم‌بفهمند. آنها درون‌هال‌نشسته‌بودند و من‌در ميان‌اتاق از درد به‌خود مي‌پيچيدم. پدر به‌بالين‌من‌آمد. حالم‌را جويا شد. وقتي‌متوجّه‌حال‌بَدِ من‌شد، رو به‌من‌گفت‌ـ بايد دكتر بريم.با معذرت‌خواهي‌از مهمان‌ها به‌همراه‌پدر بيرون‌رفتيم.ماشين كنار خيابان‌پارك‌شده‌بود. امّا در كمال‌تعجّب، پدر از كنارماشين‌گذشت، و هر دو پياده‌به‌طرف‌مطب‌دكتر حركت‌كرديم.طاقت‌نياوردم‌و اعتراض‌كردم‌بابا ماشين‌كه‌هست. نمي‌شه‌بابا، يعني‌با اين‌ماشين‌نمي‌شه. من‌حالم‌خوب‌نيست. الان‌تاكسي‌مي‌گيرم‌و دوباره‌راه‌افتاديم. ناراحتي‌اش‌را حس‌كردم. در همين‌حين‌يكي‌از دوستان‌پدرم‌با ماشين‌جلوي‌ما ترمز زد. ما را شناخته‌بود. باتعارف‌او سوار ماشين‌شديم. حاجي‌ماشين‌كه‌زير پاته. كدوم‌ماشين؟ عجب! خودتو به‌اون‌در نزن مرد خدا، با ماشين‌بيت‌المال‌مي‌شه‌كار شخصي‌انجام‌داد؟و دوست‌پدرم‌ديگر هيچ‌نگفت.و من‌هم‌در حالي‌كه‌درد را فراموش كرده‌بودم، به‌سكوت‌روي‌آوردم. حرفي‌براي‌گفتن‌وجود نداشت.
كنارتابوتت‌زانو زدم. همه‌بودند. همه. آرام‌خم‌شدم‌و از چهره‌خندانت‌بوسه‌گرفتم. خشكي‌عجيبي‌به‌لبانم‌منتقل‌شد. حس‌تشنگي‌سراپاي‌وجودم‌را فراگرفت. يكي‌دو تا از دكمه‌هاي‌لباست‌راباز كردم. زيرپوشت‌را كه‌سوراخ‌سوراخ‌شده‌بود، بالا زدم. تيردرست‌در ميانه قلبت‌نشسته‌بود. دلم‌نيامد كه‌قلبت‌را لمس‌نكنم.خم‌شدم‌و از قلب‌خونينت‌بوسه‌گرفتم. دوباره‌حس‌تشنگي‌مرااحاطه‌كرد.
مراكه ديد،سرش را پايين انداخت .بعد هم خيلي سريع به طرف اتاقش رفت و در را بست .به سراغش رفتم .با باز شدن در،ناآرامي اوبيشتر شد.از حركاتش مي شد فهميد.دوباره ؟...ساكت مرا نگاه مي كرد. و گاهي از خجالت نگاهش را از من ميگرفت ، و اطراف را تماشا مي كرد.جوابي نداشت .دستش را به طرف كيف دراز كرد.با زيپ آن بازي مي كرد.با توام ... گفتم :دوباره ؟!...زيپ كيف را سريع بست ،شايد دوست نداشت بيش از اين خجالت بكشد.به طرفش رفتم .كمي خودش را جمع وجور كرد.شايد هم مي ترسيد.مامان اين بار به خدا قول مي دم بخوانم ...كيفش را گرفتم .در آن را باز كردم و محتويات آن را با عصبانيت بيرون ريختم .دفتر رياضي اش را برداشتم .اوّلين ورِ.دومين ... ونمره اي كم و امضاي معلم مبني بر عدم رضايت ... تو كه منو كشتي ،چرا درس نمي خواني ؟و قبل از اينكه منتظر جواب او باشم ، به بيرون رفتم و با يك چوب نازك برگشتم .هنوز نزده بودمش كه گريه اش بلند شد.به دست و پايم افتاد و من ...شب با اينكه با هم خوب شده بوديم ،اما با ناراحتي خوابيدم .... وچه خواب عجيبي بهسراغم آمد.در عالم خواب حسين به طرفم آمد.چهره اي درهم و ناراحت داشت .بدنم شروع به لرزيدن كرد.خداي من ! او چرا عصباني است ؟نزديك من كه رسيد،چوبي عجيب در دستش ديدم .با همين چوب زينب را زدي ؟و من زبانم بند آمده بود.حرفي براي گفتن نداشتم .و او همچنان مرا نگاه مي كرد.منتظر سخن گفتن من بود.كمي خود را جمع وجوركردم و درجوابش گفتم : اذّيتم مي كند. درس نمي خواند.هيچ نگفت . روبه روي من ايستاد و چوب را بالا برد. مي خواي يكي از اين چوب ها را به تو بزنم ؟...و من مانده بودم كه چه بكنم كه ناگهان ...چوب را پايين آورد.نزد.كار درستي نبود.اين را گفت و رو به نور برگشت و رفت.
آنشب ، شب سختي بود.شب دلتنگي ،خوابش نمي برد.سحررسيده بود و هنوز چشمانش باخواب آشنانشده بودند. دائماً صورت زيبا و نوراني عباس در برابرش مجسّم مي شد....صبح ، اولين حرفي كه به شوهرش زد، اين بود: بچّه م ي ِ طوريش شده ، بايد خبري از عبّاسم بياري ... صفر،من دِق مي كنم ....مادر بود و دلواپسي .چند هفته اي مي شد كه عباس به جبهه رفته بود و خبري از او نداشتند. تا اينكه فرداي آن شبي كه مادر خوابش نمي برد: خبر آوردند كه پيكر پسر عموي عباس را آورده اند.صفر، ه مادر عباس گفته بود، تو درون خانه بمان ، من مي روم ببينم چه خبراست ؟ صفر به طرف بنياد شهيد حركت كرده بود.كوچه ها خلوت بودند. خودش را سريع به بنياد مي رساند.او داخل مي شود تا باناصر، پسر عمويعباس ، وداع كند. وداع آخر. كنار تابوت مي نشيند.روپوش را كنار مي كشد. چهره اش پوشيده است . جسدش غرِ خون .آرام پلاستيك را به كناري مي كشد و به ناگاه خشكش مي زند. سر رابلند مي كند، به اطرافيان نگاهي مي اندازد. و با تمام قوا فرياد مي زند: اين .... كه عبّاس منه . اطرافيان بُهت زده به او مي نگرند.چند نفر او را به كنار مي كشند... او ناصره . گفتيم دنبال خانوادهناصر بِرَن ...و درحالي كه گريه مي كند، دوباره التماس گونه مي گويد:او عباّس منه .او ناصر نيست .گوشه اي مي نشيند.عجب ؟او براي ديدن ناصر آمده بود، امّا پيكرخونين عبّاسش ...
همهنشسته بوديم ،اتاق رنگ و بويي خاص داشت .از ميانه رنگ سبز پاشيده شده بر فضاي اتاق،نور بيرون مي زد.تلويزيون روشن بودو مناطق عمليّاتي را نشان مي داد.پاسي از شب گذشته بود و همه خسته بودند.بعد از مدّتي ،اهل خانه ،يكي يكي براي استراحت حركت كردند.همه رفتند.باپدر ومادر تنها ماندم .
خستهشده بودم .ظاهرات عجيبي بود.همه شركت كرده بودند.همة زائرين .نيمه هاي راهبود كه ناگهان قلبم به درد آمد.به گونه اي كه نتوانستم راه را ادامه بدهم .همراه با شوهرم به هتل برگشتيم . خيلي ناراحت بودم .مي خواستم در تظاهرات حضور داشته باشم . قبولي ِحجم ّ را منوط به حضور در اين تظاهرات مي دانستم ،شب ،زائرين آماده شده بودند كه غذا بخورند.امّا با وضعي كه داشتم ،با دردشديدي كه در درونم موج مي زد، ميل به غذا از وجودم محو شده بود.خيلي اصرار كردند. ولي نمي توانستم ، راستش نفس كه مي كشيدم ،درد سراپاي وجودم را فرا مي گرفت .قلبم درد مي گرفت .به ناچار به بالاي پشت بام رفتم .آن همبراي تنفّس در هواي آزاد، بالاكه رسيدم ، زيبايي كعبه مرا محو خود كرد. دراين تماشاي شكوه ِ كعبه ،ناگهان سعيدبا پرچمي بر دوش در برابرم ظاهر شد.روبه رويم لب بام ايستاد.او هم به تماشاي حرم مشغول شد.مادر چرا نمي خوابي ؟ شامم كه نخوردي ؟ نمي تونم ، قلبم بدجوري درد مي كنه ، اگر توي اينغربت بميرم ؟...خنده ش گرفت ، همين طور كه نگاهمان به كعبه دوخته شده بودگفت : عجب ! دكتر قلب كنارت باشد وشِكوه كني ؟... دواي دردمادر عزيزم ، فقط سه نَفَس عميقه .... با گفتن اين جمله در ميان انوار تراوش يافته ازحرم، محو شد.من ماندم و تنهايي يك شب مهتابي ِ مكّه . ناخودآگاه به ياد سخناناوافتادم .و چندين مرتبه نفس عميق كشيدم ... و ديگر دردي در بدن ِ من نبودكه از آن شِكوه كنم .او براي مُداوايم آمده بود.و به ياد آوردم روزهايي راكه مي گفت : مي خوام دكتر قلب بشم ... ولي ...
بلندشو، مجتبي توي تب داره مي سوزه .اعتنايي نكردم و خودم را به خواب زدم .مجتبي تب داره ، بلند شو.سرم را برگرداندم و رو به او گفتم : اشتباه مي كني ،حالش خوبه ،تب نداره .خواب بودم يا بيدار، نمي دانم ، كه براي بار سوم، اين بار باعصبانيّت سرم داد زد: بلند شو، بچه م مُرد.ناگهان از خواب مي پرم . دستم را به طرف مجتبي دراز مي كنم .درحال هذيان گفتن است .ترس همة وجودم را فرا گرفته .بربالين اومي نشينم ، و با دلهره پيشانيش را لمس مي كنم .داغ است ،داغ ِ داغ .تب شديد.باسرعت ظرف آب سردي را آماده مي كنم و پاشويه . و كم كم ...حالش بهتر مي شود. بعد از مدّتي كه شب از نيمه گذشته ،اضطراب ازمن دور مي شود.پس تيمور كجاست ؟اين سئوال را از خودم مي پرسم . كمي به خود مي آيم . پس كو تيمور؟چه كسي من را بيدار كرد؟ كو تيمور؟اطراف را دقيقاً نگاه مي كنم . ولي خبري از او نيست . كم كم به خودمي آيم ... سالها از شهادت او مي گذرد. به طرف عكس زيبايش كه برديوار نقش بسته مي روم .در برابرش مي ايستم . مجتبي حالش خوب شد.و در كمال ناباوري لبخند رضايت برروي صورت زيبايش نقش مي بندد، و بر چهره من خنده و گريه ... مخلوطي از شوِق و اميد...
ــچي احتياج داري كه بخرم ؟هميشه مي پرسيد. و بلافاصله هرچه مي گفتم ، مي خريد و به خانه مي آورد. نان و سيب و پياز.دست به جيب برد. سيب و پياز زيادنخري ، چندتا نان هم بخر.دست را از جيب بيرون آورد. كف دستش را به طرف من گرفت .خالي بود. قضيّه را فهميدم . پولي نداشت . يك ده توماني همراهم بود.به اودادم . نگاهي به ده توماني انداخت و در حالي كه مي خنديد،گفت : بااين پول فقط مي شه نان خريد. بعد از جلسة پايگاه به نانوايي مي رم .اين راگفت و در را بست و رفت. نزديكي هاي ظهر بود كه در باز شد، او آمده بود. اما بدون نان .پس ....حرفم را قطع كرد: مي شه امروز هم از همسايه بگيري ؟منكه بِهِت پول دادم.نشد ديگه و حرفش را ادامه نداد.خوب الان چي بخوريم ؟سرنوشت ده توماني اين نبود كه نان براي خودمان بخريم .اين را گفت و وارد اتاق شد، من هم به دنبال او رفتم . لبخند بر روي چهره اش نشسته بود.ـ اگر مي فهميدي كه اين ده توماني چه كار كرده ، اونوقت منوسين جيم نمي كردي !مشتاق شنيدن ادامة حرفش شده بودم . قضيّه چيه ؟و اينگونه تعريف كرد. يكي از دوستانم را در بين راه ديدم . كنار خيابان ايستاده بود.در برابرش ترمز زدم. پرسيدم چرا حيراني ؟ با ديدن من در حالي كه خوشحال شده بود، گفت : مي خوام برم روستا، منو مي رسوني ؟ من كه مي خواستم به جلسة پايگاه برسم، گفتم: چرا با ماشين روستانمي ري ؟ و او با آرامي گفت : چون پول ندارم ... از او پرسيدم مگر كرايه چقدر مي شه ؟ گفت : ده تومان .و من دست در جيب بردم و ده توماني را كه توداده بودي ، به اودادم .يك ده توماني پربركت .
واردحياط شد. نردبان را به ديوار تكيه داد. به روي پشت بام رفت . من هم به دنبالش بالا رفتم . خوشحال بود. سفرة سبزي را كه دردست داشت ، پهن كرد. با باز شدن سفره ، نوري خيره كننده از آن بيرون جهيد. همه جا نوراني شده بود. نگاهم را از ميان دريايي از نوربه ميانة سفره متمركز كردم . پر از گل محمّدي بود. بوي خوش گل ها دريك لحظه همه جا پيچيد. ناخودآگاه بر محمّد و آلش درود فرستادم .او هم صلوات فرستاد. باد آرامي مي وزيد. آرام به كنار سفره آمدم .
حال‌خوبي‌نداشتم.با وجود اين، دلم‌مي‌خواست‌به‌گلزار بروم.هر هفته‌بايد مي‌رفتم. آن‌روزهم‌با توجّه‌به‌بَدحالي‌ِ خودم، با خانواده‌راهي‌شدم‌با ماشين. همه‌پياده‌شدند. من‌حال‌بازكردن‌ِ درِ ماشين‌راهم‌نداشتم: مگر تو نمي‌آيي؟سرم‌را از روي‌صندلي‌بلند كردم‌و در جواب‌مادر گفتم: شما بريد، اگر حالم‌بهتر شد، مي‌آم...الا همه‌رفته‌بودند، محيط‌گرم‌گلزار را زيرنظر گرفتم. مثل‌هرپنجشنبه، از آدميزاد موج‌مي‌زد. سرِ هر قبري‌كسي‌نشسته‌بود.محفل‌غريبي‌بود. لحظات‌به‌كُندي‌مي‌گذشت. براي‌شادي‌روح‌شهدا،مخصوصاً شوهرم، فاتحه‌اي‌خواندم.در هاله‌اي‌از نور سبزگون‌احاطه‌شده‌بود. مكان‌دوري‌ايستاده‌بودو دست‌تكان‌مي‌داد.هر چه‌كردم‌نزديك‌بروم، نشد. لبخند مي‌زد. صدايش‌زدم. محمّد... منم... بيا نزديكتر.دوباره‌دستش‌را تكان‌داد. كمي‌بيشتر از قبل. دلم‌مي‌خواست‌درساية‌دستش‌بنشينم. مي‌خواستم‌خنكاي‌ساية‌دستش‌را حس‌كنم.امّا.... ناگهان، همانگونه‌كه‌از دور، دست‌تكان‌مي‌داد، رفت‌و در نورگم‌شد.از خواب‌كه‌پريدم، هنوز هق‌هق‌مي‌زدم، بالش‌زير سرم‌از قطرات‌اشكم‌خيس‌شده‌بود.چرا نزديك‌من‌نيامد... چرا از دور.و ناگهان‌تصاوير عصر روز پنجشنبه‌كه‌كنار قبرش نرفتم، در برابرم‌ظاهر شدند، خنده‌ام‌گرفت. و بعد گريه‌شوِ.... سلامي‌از دور،جوابي‌جز اين‌ندارد.
شب‌سردي‌بود.اعضاي‌خانواده‌شب‌هاي‌سرد زودتر به‌خانه‌مي‌آمدند. و آن‌شب‌همه‌جمع‌بودند.آسمان‌روستا در يك‌شب‌سردزمستاني‌ديدني‌شده‌بود. هنوز سفره‌را پهن‌نكرده‌بوديم‌كه‌در به‌صدا درآمد. خواستم‌بروم‌و در حياط‌را باز كنم‌كه‌زودتر از من،مادربزرگ‌حركت‌كرد. لحظاتي‌بعد، حاج‌خانم‌در آستانة‌درظاهرشد. احوالپرسي‌گرمي‌كرد و كنار والُر نشست. تعجب‌كرده‌بودم. خانة‌ماو آن‌موقع‌شب. راه‌گم‌كرديد حاج‌خانم؟ اونم‌تنها؟ اين‌موقع‌شب؟ راستش‌تنها نيستم. پس‌كو بقيه؟حاج‌خانم‌سكوتي‌كر د و نگاهي‌معني‌دار به‌من‌انداخت. ازخنده‌اي‌كه‌بر چهره‌اش‌نقش‌بسته‌بود، چيزي‌نفهميدم. احمدبيرونه.تصوير احمد كه‌در ديانت‌زبانزد مردم‌روستا بود، در ذهنم‌نقش‌بست.پس‌چرا نيامد داخل؟ شما كه‌احمد را مي‌شناسيد. خجالتيه.من‌كه‌هنوز از دليل‌آمدن‌ِ آنها چيزي‌سر در نياورده‌بودم، رو به‌مادر بزرگ‌كردم‌و گفتم:خدا را خوش‌نمي‌آد، توي‌اين‌هواي‌سرد مهمان‌بيرون‌باشه.مادر بزرگ‌بار ديكر با كمر خميده‌از اتاق بيرون‌رفت. لحظاتي‌بعدهمراه با احمدآقا وارد اتاق شدند. احمد سر به‌زير داشت. سلامي‌كرد و دَم‌ِ در نشست. آن‌شب‌زن‌هاخيلي‌حرف‌زدند. از هر دري‌سخن‌به‌ميان‌آمد. حرف‌هايي‌زده‌شد كه‌باز هم‌دليل‌آمدن‌ِ آنها رابراي‌ما مشخص‌نكرد. وقتي‌انتهاي‌شب‌از ما خداحافظي‌كردند ورفتند، همه‌از يكديگر مي‌پرسيديم‌كه: حاج‌خانم‌و احمدآقا اين‌موقع‌شب...؟تا اينكه‌چند روز بعد تازه‌فهميديم‌كه‌آن‌شب، شب‌خواستگاري‌از من‌بوده، و احمد با آن‌حُجب‌و حيايي‌كه‌داشت، نتوانسته‌بودقضيّه‌را مطرح‌كند.
ازاو اصرار و از من‌نپذيرفتن. چندمين‌بار با هم‌بحث‌كرده‌بوديم.امّا حرفش‌همان‌بود كه‌اول‌زده‌بود. شما بريد خواستگاري، ولي‌الان‌عقدش‌نكنيد. اسمي‌از من‌روي‌دختره‌باشه، خيالم‌راحت‌خواهد شد.آنقدر گفت‌كه‌من‌را متقاعد كرد. اگرچه‌به‌نظر من‌به‌عنوان‌يك‌مادر هنوز زود بود كه‌براي‌او به‌خواستگاري‌بروم، اما وقتي‌هزار ويك‌دليل‌براي‌من‌رديف‌مي‌كرد،
كيفش‌راكه‌باز كردم، يك‌روسري‌و يك‌قواره‌پارچه زيبا در برابرم‌ظاهر شد. تعجّب‌كردم.عباس‌كه... هزار تا فكر به‌سرم‌زد. نكه‌خبراييه‌كه‌من‌نمي‌دونم، نكنه...؟وقتي‌به‌خانه‌آمد، يك‌راست‌به‌سراغش‌رفتم. عباس، اينايي‌كه‌توي‌كيفت‌هست‌مال‌كيه؟ كدوما؟ خودتو به‌كوچه علي‌چپ‌نزن.مشغول‌درآوردن‌لباس‌هايش‌شد. وقتي‌كارش‌تمام‌شد،دوباره‌به‌سراغش‌رفتم. مادر اگر خبراييه...؟.... من‌آماده‌ام‌براي‌خواستگاري....ابروانش‌درهم‌شد. مادر، به‌بچه‌ّات‌اطمينان‌نداري؟وقتي‌اين‌حرف‌را شنيدم، آرام‌گرفتم، خواستم‌به‌گونه‌اي‌حرف‌راعوض‌كنم‌تا ناراحتي‌از چهره‌اش‌محو شود.حتماً براي‌مادرت‌خريدي؟خنده‌اي‌كرد. خوشحال‌شدم‌كه‌حرف‌هايم‌را فراموش‌كرده مادر،اين‌كه‌قابلي‌نداره... امّا...آن‌شب‌هر كاري كردم‌كه‌بفهمم‌اين‌قواره زيبا براي‌چه‌كسي‌خريده‌شده، نفهميدم‌كه‌نفهميدم.حضور ملائك‌را مي‌شد حس‌كرد. تشييع‌جنازه باشكوهي‌برگزارشده‌بود. چند روز بعد از مراسم، يكي‌ازشب‌هاي‌خدا، اتفّاقي‌افتادكه‌ناخودآگاه‌لرزيدم آنشب، يكي از دوستان‌پسرم‌به‌خانه ما آمد. بعد از پذيرايي‌خاطره‌اي‌را تعريف‌كرد كه‌آتش‌به‌جانم‌زد. هر دفعه‌كه‌از جبهه‌مي‌آمد، مقداري‌پول‌به‌من‌مي‌داد تاآنهارا به‌پيرزني‌كه‌در اين‌كوچه‌تنها زندگي‌مي‌كرد، بدهم .او را در ذهن‌تصوير كردم، پيرزني‌فلج... تنهاي‌تنها و بي‌كس.وآن‌روز عباس‌يك‌قواره .... پارچه.....و ديگر نفهميدم‌كه‌چه‌گفت. آرام‌سرم‌را به‌ديوار تكيه‌دادم. اشكم‌جاري‌شد. عقده نشناختن‌فرزند، گلويم‌را مي‌فشرد...
آن‌سال‌دركلاس‌اوّل‌مدرسه شاهد درس‌مي‌خواندم. تعدادزيادي‌از بچّه‌هاي‌شهدا نيز آنجا بودند. همه بچّه‌هاي‌مدرسه‌به‌آنهااحترام‌مي‌گذاشتند. بچّه‌هاي‌عادي‌سعي‌مي‌كردند حداقل با يكي‌دونفر از آنها دوست‌شوند. من‌هم‌همين‌كار را كرده‌بودم. با چند نفراز فرزندان‌شاهد كلاسمان‌دوست‌شده‌بودم. آنها را خيلي‌دوست‌داشتم.
آنروز، روز سختي براي من بود، مادرش درخانه نبود. و او نان پختن را به عهده من گذاشت . اول كه بهانه آوردم ، ولي او نپذيرفت .وقتي ديدماو اصرار به پختن نان توسط من دارد، شرطي را به ميان كشيدم .
شلوغ‌بود.بيابان‌از جمعيّت‌موج‌مي‌زد. چه‌شده‌بود،نمي‌دانستم. از آن‌بين، سه‌زن‌كه‌چادر مشكي‌به‌سر داشتند،جمعيت‌را شكافته‌و به‌طرف‌من‌آمدند. نزديك‌من‌كه‌رسيدند، سلام‌كردم. جواب‌شنيدم. يكياز آن‌سه‌زن‌رو به‌من‌كرد و پرسيد: حتماً اومدي‌حسن‌را ببيني؟ آره... كجاست؟و ديگري‌در حالي‌كه‌لبخندي‌مليح‌بر لب‌داشت، جواب‌مرا داد: شهيدستان. شهيدستان‌كجاست؟ همين‌جا.كمي‌به‌اطراف‌نگاه‌كردم. زمين‌و زمان‌به‌گونه‌اي‌بود. بوي‌شهادت‌همه‌جا پيچيده‌بود. با عجله‌رو به‌هر سه‌كردم‌و پرسيدم: يعني‌حسن‌شهيد شده؟... همين‌جا دفنش‌مي‌كنيد؟يكياز زن‌ها مرا به‌طرف‌خود كشاند. در حالي‌كه‌به‌چشمانم‌خيره‌شده‌بود، گفت: مگرنمي‌بيني‌هر شهيدي‌را توي‌شهيدستان‌دفن‌مي‌كنند؟ديگر نگذاشتند حرفي‌بزنم.هر سه‌حركت‌كردند. مرا هم‌همراه‌خود به‌اين‌سو و آن‌سو مي‌بردند. به‌مكاني‌پر از نور رسيديم. بيا حسنو ببين‌و من‌او را در ميان‌دريايي‌از گُل‌ديدم. تا هفت، هشت‌سال‌ديگه، اونو نمي‌بيني.كمي‌آن‌طرفتر قبري‌را ديدم‌كه‌آماده‌شده‌بود. اما كسي‌را درون‌آن‌نگذاشته‌بودند، وقتي‌به‌خودم‌آمدم، ديدم‌در ميان‌جمعيت‌گم‌شده‌ام، خبري‌از آن‌سه‌زن‌نبود...و آن‌خواب‌درست‌هشت‌سال‌بعد تعبير شد. زماني‌كه‌استخوان‌هاي‌بهشتي‌اش‌را در شهر تشييع‌كردند.
بدنبال گزارش مأموران، حسين را از اين بند ، خارج كردند.
تا چند سال بعد هر چند وقت يكبار يكي از آن نوجوانان بزهكار به سراغ حسين آمده و ميگفتند، حسين آقا در زندان ما را هدايت كرد.
وقتي مطلع شدم ، ناراحت شدم . بهش گفتم :« اين چه كاري بود كردي؟ چرا بچه رو جلوي ديگرون خورد كردي ؟»
گفت :« اگه بچه عزيزه ، تربيتش عزيزتره !»
وقتي مي آمد اين قدر با بچه ها صميمي و رفيق بود و با اونها بازي مي كرد، كه همسايه ها از سر و صداي بچه ها مي فهميدند عطا آمده .
من پسره رو زدم. بعد چند دقيقه پدر پسره آمد و يك چك محكم خوابوند توي گوشم.متوجه بابا نشده بودم كه سر چهارراه توي مغازه لوازم يدكيه. يك دفعه ديدم آمد. يقه اون مرده رو كه هيكلش خيلي از بابا كوچكتر بود گرفت.
چسبوند به ديوار و گفت: « بزنم ؟ بزنم توي گوشت ؟ نه من نمي زنم ! ايرج بيا!»
آمدم جلو گفت : « محكم بزن توي گوشش!» من يك چك زدم. گفت: « نشد، محكم بزن!» من هم پاهام رو چپ و راست كردم ، يك چك محكم توي گوشش زدم. مرده رو ول كرد و گفت : « يادت باشه ديگه توي گوش ضعيف تر از خودت نزني!»