زمســتان پوســـتين افزود بر تن كدخدايــــان را ----- وليـكــن پوســت خواهد كند ما يــك لاقبايان را
ره ماتم ســـــراي ما ندانم از كــه مي پرســــد ----- زمســـــتاني كه نشناسد در دولت سرايان را
به دوش از بــرف بـالاپــوش خـز ارباب مــــي آيد ----- كه لرزانــــــد تن عــــــريان بي برگ و نوايان را
طبيب بي مروت كــــــي به باليــن فقيـــر آيـــد ----- كه كس در بند درمان نيست درد بي دوايان را
به تلخي جان سپردن در صفاي اشك خود بهتر-----كه حاجت بردن اي آزاده مرد اين بي صفايان را
حريفي با تمســـخر گفت زاري شـــهريارا بـس ----- كه ميگيرند در شــــــهر و ديار ما گدايــــان را
شهريار