معرفی وبلاگ
بسم الله الرحمن الرحیم
خدایا.....
یاریم کن نگاهم...
در افق این فضای مجازی...
جز برای تو....نبیند
و انگشتانم ...
جز برای تو ...
کلیدی را فشار ندهند...
***********************
وقتی به علاوه خدا باشی منهای هر چیزی زندگی می کنی.
***********************
میلیون ها زن ایرانی در انقلاب سال 1357 با قدرت هر چه تمام تر پا در صحنه نهادند. حضور زنان در به پیروزی رسیدن انقلاب اسلامی چندین شکل داشت. برخی اخبار را گردآوری یا جزوه هایی را توزیع می کردند، بقیه به فعالان سیاسی مورد حمله یا زخمی ها پناه می دادند، بسیاری فعالانه در خیابان ها به راهپیمایی و تظاهرات می پرداختند، برخی تا آن جا پیش رفتند که در سنگر سازی در برابر نیروهای رژیم طاغوت کمک می کردند و حتی تعدادی از آنان اسلحه به دست گرفتند و به مبارزه پرداختند.
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 2002243
تعداد نوشته ها : 4398
تعداد نظرات : 99
...
Rss
طراح قالب
موسسه تبیان
اينجا تهران است. صداي راستين ملت ايران. صداي انقلاب..."اين جمله آشنا
براي همه آنان كه لحظه پيروزي انقلاب اسلامي ايران در 22 بهمن 1357 را درك
كرده اند يا بعدتر اين صدا را در فيلم هاي مستند شنيده اند خاطره انگيز
است. اما درباره صاحب صدا روايت هاي مختلفي وجود دارد.
[اگر اين پرسش پديد آمده كه چرا در پايان آذرماه سراغ مناسبتي رفته ايم كه به قاعده در ماه بهمن بايد بحث آن پيش آيد به اندكي تامل توصيه مي كنيم تا پاسخ اين پرسش هم روشن شود.]
روايت نخست اين است كه صداي مرحوم شيخ فضل الله محلاتي است. روايت دوم اما دو سال پيش در مقدمه گفت و گوي يك روزنامه با علي مطهري - به بهانه فهرست"صداي ملت" در انتخابات مجلس شوراي اسلامي- نشست. آنجا كه ادعا شد اول بار صداي علي مطهريبود كه بعد از پيروزي انقلاب از راديو پخش شد و گفت: اين صداي انقلاب اسلامي ايران است.
[اگر اين پرسش پديد آمده كه چرا در پايان آذرماه سراغ مناسبتي رفته ايم كه به قاعده در ماه بهمن بايد بحث آن پيش آيد به اندكي تامل توصيه مي كنيم تا پاسخ اين پرسش هم روشن شود.]
روايت نخست اين است كه صداي مرحوم شيخ فضل الله محلاتي است. روايت دوم اما دو سال پيش در مقدمه گفت و گوي يك روزنامه با علي مطهري - به بهانه فهرست"صداي ملت" در انتخابات مجلس شوراي اسلامي- نشست. آنجا كه ادعا شد اول بار صداي علي مطهريبود كه بعد از پيروزي انقلاب از راديو پخش شد و گفت: اين صداي انقلاب اسلامي ايران است.
.
روایت سومی هم هست که بهانه این گفتاراست و دلیل یادکرد در روزهای پایانی آذربه جای بهمن.
ماجرا از این قرار است که کارکنان سازمان رادیو وتلویزیون ملی ایران در اعتصاب بودند و 22 بهمن آخرین گوینده باقی مانده که ظاهرا تقی روحانی بود نواری می گذارد و ساختمان رادیو را ترک می کند. اعتصابیون اما باز می گردند و پس از کسب تکلیف از آیت الله طالقانی، یکی از آنان به نام احمد کسیلا – شاعر و مجری و گوینده برنامه های ادبی- پشت میکروفون می رود و بعد از ظهر همان روز تاریخی اعلام می کند:"اینجا تهران است. صدای راستین ملت ایران. صدای انقلاب. امروز به همت مردانه ملت، آخرین دژهای استبداد فروریخت. یکی از این آخرین ها همین رادیو بود؛ صدای واقعی استبداد. ملت به ما نیرو داد و راه مان را هموار کرد تا بتوانیم همچون پاره ای کوچک از پیکر عظیم مردم صدای راستین انقلاب را به گوش ها برسانیم."
با این حال این حکایت به اینجا ختم نمی شود. چرا که حجت الاسلام شیخ فضل الله محلاتی (هم او که بعدها نماینده امام در سپاه شد) نیز به همراه دکتر فریدون سحابی (پسر دکتر یدالله و برادر عزت الله سحابی و اولین رییس سازمان انرژی اتمی بعد از انقلاب) هنگامی که مشاهده کردند اطراف رادیو تلویزیون (جام جم) درگیری است راهی یکی از ایستگاه های فرعی رادیو شدند که سهل الوصول تر بود :ایستگاه رادیو در نزدیکی چهارراه سید خندان مشهور به ایستگاه بی سیم. (اولین ایستگاه رادیویی در ایران و تهران و همان ایستگاهی که 4 اردیبهشت 1319 با پیام محمدرضا پهلوی در مقام ولیعهد و همراه متین دفتری - نخست وزیر - به عنوان رادیو تهران افتتاح شد).
یک متخصص مخابرات نیز همراه آنان بود که کارهای فنی را انجام می داد و بدین ترتیب یک ساعت پس از پخش آن صدای اول این ایستگاه در اختیار آنان قرار گرفته بود تا این بار حجت الاسلام محلاتی بگوید: " بسم الله الرحمن الرحیم. این صدای انقلاب اسلامی ایران است" و تا شب به همراه فریدون سحابی یکی می گفت و دیگری می نوشت و گاهی به عکس.
آن سو تر هم احمد کسیلا با اصغر واقدی گفت و گو می کردند و هر دو ذوق زده بودند.
صاحب آن صدای اولیه - احمد کسیلا- یک ماه پیش در تهران درگذشت اما هیچ گاه رادیو صدای خاطره انگیز او را پخش نکرد. حال آن که ساده ترین کار این بود که در این سال ها و درست در همان ساعت هر سال آن صدا پخش شود. کاری که کمابیش در سالروز فتح خرمشهر( سوم خرداد 61) انجام می شود.
بر این پایه می توان گفت روایت شهید محلاتی که گفته است او اول بار اعلام کرد " این صدای انقلاب اسلامی ایران است" نیز درست است اما نه از محل اصلی پخش رادیو و این روایت که نخستین اعلام کننده " این صدای راستین ملت ایران است" نیز درست است و نزدیک به یک ساعت تقدم زمانی دارد و از مرکز رادیو پخش شده. (حکایت تلویزیون و اولین گوینده پس از پیروزی انقلاب -علی حسینی- البته داستان دیگری دارد و این گفتار درباره رادیو است. پس از تحویل رسمی رادیو نیز جمشید عدیلی هنگام غروب اعلام می کند این صدای انقلاب ایران است. تفاوت در این است که صدای جمشید عدیلی هنگامی پخش می شود که انقلاب پیروز شده بود و رسمیت می بخشد.)
احمد کسیلا متولد 30 دی 1318 بود و بیشتر به عنوان نویسنده و شاعر شناخته می شد تا گوینده و خود نیز چنین می پسندید. او در 18 آبان 1392 در پی سکته مغزی درگذشت. از نویسندگان حال حاضر که با او رفاقت و ارتباط داشته و خود روزنامه نگاری بازنشسته اما همچنان در حال نوشتن است علی اصغر شیرزادی است که با نقل این خاطره چندان که اقتضای تاریخ معاصر ایران است سخن گفته تا این نکته پنهان نماند
ماجرا از این قرار است که کارکنان سازمان رادیو وتلویزیون ملی ایران در اعتصاب بودند و 22 بهمن آخرین گوینده باقی مانده که ظاهرا تقی روحانی بود نواری می گذارد و ساختمان رادیو را ترک می کند. اعتصابیون اما باز می گردند و پس از کسب تکلیف از آیت الله طالقانی، یکی از آنان به نام احمد کسیلا – شاعر و مجری و گوینده برنامه های ادبی- پشت میکروفون می رود و بعد از ظهر همان روز تاریخی اعلام می کند:"اینجا تهران است. صدای راستین ملت ایران. صدای انقلاب. امروز به همت مردانه ملت، آخرین دژهای استبداد فروریخت. یکی از این آخرین ها همین رادیو بود؛ صدای واقعی استبداد. ملت به ما نیرو داد و راه مان را هموار کرد تا بتوانیم همچون پاره ای کوچک از پیکر عظیم مردم صدای راستین انقلاب را به گوش ها برسانیم."
با این حال این حکایت به اینجا ختم نمی شود. چرا که حجت الاسلام شیخ فضل الله محلاتی (هم او که بعدها نماینده امام در سپاه شد) نیز به همراه دکتر فریدون سحابی (پسر دکتر یدالله و برادر عزت الله سحابی و اولین رییس سازمان انرژی اتمی بعد از انقلاب) هنگامی که مشاهده کردند اطراف رادیو تلویزیون (جام جم) درگیری است راهی یکی از ایستگاه های فرعی رادیو شدند که سهل الوصول تر بود :ایستگاه رادیو در نزدیکی چهارراه سید خندان مشهور به ایستگاه بی سیم. (اولین ایستگاه رادیویی در ایران و تهران و همان ایستگاهی که 4 اردیبهشت 1319 با پیام محمدرضا پهلوی در مقام ولیعهد و همراه متین دفتری - نخست وزیر - به عنوان رادیو تهران افتتاح شد).
یک متخصص مخابرات نیز همراه آنان بود که کارهای فنی را انجام می داد و بدین ترتیب یک ساعت پس از پخش آن صدای اول این ایستگاه در اختیار آنان قرار گرفته بود تا این بار حجت الاسلام محلاتی بگوید: " بسم الله الرحمن الرحیم. این صدای انقلاب اسلامی ایران است" و تا شب به همراه فریدون سحابی یکی می گفت و دیگری می نوشت و گاهی به عکس.
آن سو تر هم احمد کسیلا با اصغر واقدی گفت و گو می کردند و هر دو ذوق زده بودند.
صاحب آن صدای اولیه - احمد کسیلا- یک ماه پیش در تهران درگذشت اما هیچ گاه رادیو صدای خاطره انگیز او را پخش نکرد. حال آن که ساده ترین کار این بود که در این سال ها و درست در همان ساعت هر سال آن صدا پخش شود. کاری که کمابیش در سالروز فتح خرمشهر( سوم خرداد 61) انجام می شود.
بر این پایه می توان گفت روایت شهید محلاتی که گفته است او اول بار اعلام کرد " این صدای انقلاب اسلامی ایران است" نیز درست است اما نه از محل اصلی پخش رادیو و این روایت که نخستین اعلام کننده " این صدای راستین ملت ایران است" نیز درست است و نزدیک به یک ساعت تقدم زمانی دارد و از مرکز رادیو پخش شده. (حکایت تلویزیون و اولین گوینده پس از پیروزی انقلاب -علی حسینی- البته داستان دیگری دارد و این گفتار درباره رادیو است. پس از تحویل رسمی رادیو نیز جمشید عدیلی هنگام غروب اعلام می کند این صدای انقلاب ایران است. تفاوت در این است که صدای جمشید عدیلی هنگامی پخش می شود که انقلاب پیروز شده بود و رسمیت می بخشد.)
احمد کسیلا متولد 30 دی 1318 بود و بیشتر به عنوان نویسنده و شاعر شناخته می شد تا گوینده و خود نیز چنین می پسندید. او در 18 آبان 1392 در پی سکته مغزی درگذشت. از نویسندگان حال حاضر که با او رفاقت و ارتباط داشته و خود روزنامه نگاری بازنشسته اما همچنان در حال نوشتن است علی اصغر شیرزادی است که با نقل این خاطره چندان که اقتضای تاریخ معاصر ایران است سخن گفته تا این نکته پنهان نماند