آن روز تمام خانوادهمان نماز صبحشان قضا شد. وقتي ايشان را براي نماز صبح بيدار كرديم و ايشان متوجه شدند، با ناراحتي ما را خطاب كرد كه: (چرا امروز خواب ماندهايد؟) هر چه دليل آورديم، براي او قانع كننده نبود. از آن به بعد (شهيد علي فتاح پور) شبها در بسيج ميخوابيد و پس از آن كه نماز اول وقت را در مسجد ميخواند. به منزل ميآمد، مبادا مجدداً نمازش قضا شود.